Latarnia

Z wielka ulgą zaznaczam "Latarnię" jako przeczytaną a powinnam zrobić półkę- przemęczone. W chwilach okrutnego znużenia ratowałam się głaskaniem okładki.
"Latarnia" to nieprzeciętny usypiacz.
Akcja wlecze się niemiłosiernie wolno,bohaterka bezpłciowa a bohater ma zatwardzenie umysłowe. Przypomina mnicha,który ślubował milczenie.
Jak się czuł zbyt mocno molestowany pytaniami partnerki to wiał z domu,bez słowa wyjaśnienia. A podobno to kobiety fochy strzelają!
Za imię jakim go ochrzciła autorka to powinnam Jej zasadzić kopa!
Dom tak się zwał ,zdrobnienie od Dominik.
Niektóre zdania czytałam po trzy razy bo się zastanawiałam czy to ja zwariowałam czy bohaterka i z budynkiem gada.
Ja zwariowałam bo się zawzięłam i przeczytałam do końca.
I dopiero na końcu ,na kilka kartkach wyjaśnia się wszystko.
To niezły patent z takim pisaniem. Najpierw droga przez mękę a na końcu ,czytelnik zostaje niemal wypchnięty z książki i stoi jak dureń ,z pytaniem na ustach:po jaką cholerę się męczyłem?
Ja wiem na pewno ,następnej książki pani Deborah Lawrenson,męczyć nie będę!