Opinia na temat książki Las zaginionych

"Po­zo­ro­wa­nie nor­mal­no­ści tylko na­war­stwia pro­blem, po­tę­gu­je emo­cje, aż te tłu­mio­ne przez lata w końcu eks­plo­du­ją."

Burzowa aura nadciąga nad stadninę, gdy dwie zdenerwowane nastolatki wracają z konnej przejażdżki. Brakuje tylko Leny, która wyruszyła wraz z nimi. Po chwili pojawia się jej wierzchowiec, ale siodło jest puste. Poszukiwania dziewczyny nie przynoszą rezultatów i mimo różnych teorii nikt nie wie, co dokładnie się wydarzyło. Jakiś czas później, w podobnych okolicznościach, znika kolejna amazonka – kobieta, która od kilku dni przebywała z rodziną u swoich przyjaciół. Śledczy próbują znaleźć powiązania między zaginionymi, koncentrując się na rodzinie i znajomych kobiet. Nikt nie przypuszcza, że sprawa jest o wiele bardziej złożona ...

Motyw zaginięć to jeden z najczęściej wykorzystywanych tematów w literaturze kryminalnej. Takie historie zazwyczaj budzą w nas silne emocje oraz pragnienie odkrycia prawdy. Tym razem nie jest inaczej, choć cała sprawa okazuje się znacznie bardziej zawiła i zagmatwana. Zaczyna się dość spokojnie, przybliżając obecne relacje między głównymi postaciami. Łatwo dostrzec, że każdy z nich odgrywa swoją rolę, nie odsłaniając do końca prawdziwego oblicza. Ich autentyczne twarze możemy za to obserwować w częstych retrospekcjach sprzed piętnastu lat. To właśnie tam szukałam odpowiedzi, które niewątpliwie wpłynęły na późniejsze, dramatyczne wydarzenia. Nawarstwiający się latami żal oraz palące pragnienie zemsty tworzą doskonałe tło tej opowieści. Zrywałam te warstwy jedna po drugiej, nie zdając sobie sprawy, jak bolesna historia kryje się w ich wnętrzu. Tak gęsta od emocji, goryczy i niemego cierpienia, że wystarczy tylko iskra, by cały ten mur pozorności strawić w płomieniach. Autorka przypomina, że milczenie potrafi zranić znacznie głębiej niż słowa, a także, że nie unikniemy rozliczenia z przeszłością. Mocny thriller, który pozostaje w pamięci na dłużej.