Humor werbalny, będący przedmiotem niniejszej monografii, rozpatrywany być może w kontekście szeroko rozumianej komunikacji językowej, stanowiąc tym samym ciekawą perspektywę dla refleksji nad charakterem samej wymiany słownej i jej poszczególnych czynników. Obserwacja funkcjonowania komunikatów żartobliwych w interakcji wydaje się wskazywać, iż nie przynależą one jednemu typowi aktów mowy w większym stopniu niż innemu. Autorka w sugestywny sposób dowodzi, że tworzą one odrębny typ dyskursu, który można określić jako typ pośredni, charakteryzujący się wysokim stopniem implicytności i niejednoznaczności w wyrażaniu intencji. Zabarwienie humorystyczne wypowiedzi językowych w sposób najbardziej przekonujący ukazuje zarazem złożoność procesu interpretacji wypowiedzi żartobliwych tak w rejestrze pisanym, jak i mówionym języka. Zaproponowane w książce socjopragmatyczne ujęcie humoru pozwala na wskazanie istotnych cech tego zjawiska, a te wykraczają w sposób znaczący poza ujęcia czysto strukturalistyczne. Kontekst czasoprzestrzenny, typ komunikatu humorystycznego oraz charakter relacji interpersonalnej stanowią niewątpliwie czynniki determinujące funkcjonowanie i interpretację wypowiedzi żartobliwych w obrębie jednej społeczności językowej, jak i możliwość ich transferu międzykulturowego.