Opinia na temat książki Kwiaty na poddaszu

To była jedna z najbardziej dziwacznych, szokujących, nieprawdopodobnych a jednocześnie wciągających książek, jakich kiedykolwiek przeczytałam.

Drastyczne opisy kar, zabaw i zajęć jakie dzieci sobie wymyślały, zmieniający się charakter matki, dynamika ról zmieniających się z biegiem czasu i panujące kontrasty w powieści były kwintesencją całej historii. Była ona też co prawda wyolbrzymiana i celowo drastyczna, aby pobudzić wyobraźnię czytelnika. Polanie włosów smołą i uśpienie dziecka zastrzykiem było krokiem aż zbyt dosadnym do uatrakcyjnienia akcji.

Lubię tematykę porwań, więc ciekawiło mnie to, jak dzieci będą zmieniać się z biegiem lat podczas przebywania na poddaszu. Oczywiście największym zaskoczeniem było to, że Chris i Cathy zaczynali odczuwać do siebie pociąg seksualny w trakcie dorastania. Scena gwałtu niestety długo będzie wracać do mojej głowy

Chętnie przeczytałabym jakąś analizę psychologiczną bohaterów, zwłaszcza na podstawie relacji Cathy i Chrisa. Charakter matki też jest ciekawą zagadką, jej charakteryzacja i rozwój w trakcie akcji nie przypominał mi niczego, co dotąd bym przeczytała/obejrzała. Rozwój bliźniaków też był ciekawy pod względem psychologicznym i fizycznym. W ciągu roku/dwóch urosły tylko 5 cm, a w wieku 8 lat wyglądali na 4.

Książka daje do myślenia, zdecydowanie.