Kuszenie w jedwabiu

Oj, miałam problem z tą książką. Zupełnie nieoczekiwane, nieprzewidywalne. A miał być pewniak. Powiem więcej, byłam przekonana, że nie będzie inaczej. No bo jak mogłoby? Chase i ma mi nie podejść? Lekturę zaczęłam jeszcze przed wyjazdem na wakacje, niestety musiałam przerwać. W trakcie urlopu nawet nie próbowałam czytać, zajrzałam po powrocie. I przeczytałam.
Więc czemu początek był taki niemrawy?
Z perspektywy czasu przyznam, że chyba przez bohaterkę. To nie jest mój typ. Przeszkadzała mi jej bezpośredniość, bezczelność, skoncentrowanie na celu, w sumie pomijanie zasad i reguł. Dla mnie było w Noirot coś odpychającego. Prawdą jest też to, że Clevedon nie skradł mojego serca. On nawet ze sobą nie potrafił być uczciwy. Chyba najbardziej „uwiodła” mnie w tej opowieści Clare i pewnie malutka księżniczka Noirot. Fajna była nawet służba, czy Sopie, nawet brat Clare, ale główni bohaterowie…
Czy ja wiem?
Nawet to, że ich nie polubiłam nie miało takiego znaczenia, gdyby fabuła trzymała się jakoś całości. Niekiedy musiałam mocno przypominać sobie, że to historyczna Anglia, a nie współczesność, gdzie „znajomy” po pożarze zabiera „znajomą” do domu wraz z jej rodziną, aby następnego dnia udostępnić jej swoją posiadłość na prowadzenie interesu. No kurcze, nie pasowało mi to i tyle. Ostatnio chyba podobna „dyskusja” była o jednej z książek Sarah MacLean, którą ja znowu potraktowałam bardziej humorystycznie i nie czepiałam się za bardzo. Tym razem też pewnie nie czepiałabym ...