Kulti

Była sobie dziewczynka. Pokochała piłkarza. Pokochała piłkę nożną. Napisała list. A potem jeszcze dwa kolejne. Wysłała. Obiecała sobie, że zostanie jego żoną. A kiedy on ożenił się, zdarła jego plakaty ze ścian. Wytłumaczyła sobie, że już go nie kocha. Z miłości została jej piłka nożna. Tę kochała całym sercem i duszą. Tej oddała siebie, swoje życie, swoją przyszłość. Nieprzemijająca miłość. Jedyna. Do chwili, kiedy on pojawił się ponownie w jej życiu. W życiu jej największej miłości. W życiu jej piłki nożnej.
Debiut wydawniczy słynnej Mariany Zapaty w Polsce. Znanej i docenianej za swoje opowieści. Lubianej i wyczekiwanej. W moim przypadku, to było pierwsze spotkanie z autorką. Spotkanie poprzedzone kilkoma recenzjami w których nader często pojawiało się określenie „nuda”. I jakby wbrew temu, życzyłabym sobie jak najwięcej takich spotkań czy debiutów wydawniczych. Oby było ich więcej. I taka nudę to ja łyżkami…
Zdecydowanie Kulti to powieść dla mnie. Historia rozpisana między emocjami, dialogami, przeczuciami i wątpliwościami. Historia w której mniej znaczy więcej. Droga od fascynacji, przez nienawiść, odrzucenie, przerażenie, po zainteresowanie, tworzenie zaufania, znajomość, przyjaźń i coś co Kultiemu nie przechodzi przez gardło. Ślicznie rozpisana jest ta opowieść. Spokojnie, normalnie, niemal zwyczajnie, z szacunkiem dla człowieka. Bardzo lubię zgrzytające pary, ich docieranie się, wypracowywanie wspólnych zasad, ale mało komu udaje się zrobić to na poziomie, z c...

Ustalmy coś. Autorka w Kultim wzięła naprawdę długi rozbieg zanim zabrała się solidnie do tworzenia.

Pierwsze 30% książki było męką. Nudą, gumą do żucia na rozgrzanym asfalcie. Tak mi się ciągnęło i już myślałam, że nie dam rady. Serio, kolejna książka miała zaliczyć kosza.
Ale na szczęście ktoś czuwał i napisał, żebym czekała do sceny kiełbasianej. Co prawda od razu sytuacja się nie polepszyła i Sal nadal mnie irytowała niereagowaniem na śfińskie uwagi Kultiego (albo też nieuwagę) a sam Kulti był bucem. Megabucowatym bucem z ego które posiada własny kod pocztowy.
No i dołóżmy do tego cały światek piłki nożnej, treningów i reszty, czegoś co mnie kompletnie nie interesuje.

Ale potem zaczęło się DZIAĆ. To znaczy, piłka nożna obecna jest do ostatniej sceny w książce, co szczerze mówiąc wcale mi nie leży, było tego za dużo. Ale wreszcie Sal i Kulti vel Kiszonka vel Precel vel Kiełbasa wzięli się za łby. I to tak, że poszły iskry.
I tak się wzięli, że pozostałe 70% przeczytałam w pół dnia.

To historia o naprawdę pięknej przyjaźni, która prowadzi do miłości. To zdecydowanie romans slow burn, gdzie nikt nikogo nie pogania, a oboje mają w życiu większe cele niż tylko miłość i łóżko. To też książka o pasji, ogromie poświęcenia dla niej. Można pozazdrościć bohaterom samozaparcia w dążeniu do realizacji marzeń.
To również historia o rodzinie. Pięknej rodzinnej miłości i przywiązaniu, o tym jak nierozerwalne są więzi między rodzicami a dziećmi...

Podobało mi się ;)
Dość ciekawe tło całej historii, lekkie pióro autorki, zabawne momenty, porządnie nakreśleni bohaterowie, akcja rozwijająca się w swoim niespiesznym tempie. Lubię to.