Kuchnia duchów

Zatracanie się w jedzeniu. Jakże często, gdy nęka nas jakiś ból, nie radzimy sobie inaczej ze stresem kierujemy się w stronę przysmaków. Nie, nie mówię tu o zwykłym obżarstwie, jedzeniu obojętnie czego tylko właśnie o smakowaniu. Taka właśnie jest ta historia - wysmakowana, refleksyjna i mimo wszystkich tych zdarzeń ciepła i nastrajająca optymistycznie.
Ginny i jej świat. To co ją uspakaja to kuchnia, jej przedmioty i gotowanie. Dotyk preferowany to tylko ten, gdy styka się jej dłoń z produktami, które myje, kroi, wącha, każdy inny wywołuje negatywne emocje. Jest zamknięta w nieco innym wymiarze przez zespół Aspergera.
Sposób pisania jest niesamowity. To coś jak powolne smakowanie słów. Nie to, że przywołuje poetyckie opisy, po prostu jest oddaniem wewnętrznych stanów bohaterki, indywidualnego odczuwania i odbioru otoczenia. Słowa, które mają jakiś magnes i nie pozwalają odłożyć książki przed końcem tej opowieści. Niezwykle plastyczny język, dzięki któremu możemy poczuć dominujący w danym rozdziale zapach przygotowanych potraw i sposób w jaki bohaterka dzieli się swoją fascynacją kulinarną.
Opowieść przedstawiona z punktu widzenia młodej kobiety z syndromem Aspergera, czyli osoby odmiennie niż większość postrzegającej świat, borykającej się z ograniczeniami, których do końca nie jest świadoma. Potrzebuje pewnych uspakajaczy umysłu, którymi jest gotowanie ale i samo myślenie o potrawie, przywoływanie jej smaku, odtwarzanie w pamięci najdrobniejszych niuansów daje u...

Książka naprawdę warta uwagi.