Krzyk

"Jeśli nie ma strachu, nie ma powodu do wiary. Bez obawy przed nicością po śmierci, wiara nie ma sensu. Bóg staje się niepotrzebny"

To jedna z tych książek, które ja, na własny użytek, nazywam "bardzo amerykańskie" i które zapowiadają się świetnie, a potem albo coś idzie nie tak, albo dokładnie powielają ograne schematy. Ta też zaczynała się bardzo ciekawie i przede wszystkim bardzo tajemniczo.

W psychiatryku umiera człowiek, którego zgon sprawia wrażenie samobójstwa. Jednak wezwanej na miejsce śledczej Sarah Geringën, byłej agentce służb specjalnych coś nie daje spokoju, zwłaszcza tajemniczą jej się wydaje blizna na czole denata o kształcie cyfr 488. O co tu chodzi i co tak naprawdę się stało?

Naprawdę zapowiadało się bardzo dobrze. Niestety im dalej w treść, tym bardziej amerykańsko. Zaczyna się zwyczajny wyścig, który ja nazwałam sobie, "kto kogo wyprzedzi"? Kto jest sprytniejszy; kto bardziej wyszkolony; kto bardziej bezwzględny; kto pierwszy da się zabić; kto przetrwa i ocaleje, itd.

I tak naprawdę główny temat badań i doświadczeń na ludziach, ciągnących się całymi latami i "angażujących" pewnych wysoko postawionych ludzi, rozmywa się totalnie. Oczywiście nie mogło się też, schematycznie zresztą, obejść bez wątku romansowego. Na szczęście był on dość nienachalnie zarysowany, więc aż tak mi nie przeszkadzał.

Reasumując, to bardzo, bardzo pospolity średniak. Niczym się specjalnie nie wyróżniający i nie sądzę, bym zbyt długo...