Jedną z najważniejszych funkcji państwa jest dążenie do zapewnienia swoim obywatelom oraz pozostałym podmiotom działającym na jego terytorium jak najszerzej pojmowanego bezpieczeństwa. Swoją funkcję państwo realizuje w środowisku międzynarodowym, co wymaga uwzględniania podobnych aspiracji innych państw. Wprawdzie pragnienie bezpieczeństwa jest jedną z najbardziej podstawowych i naturalnych potrzeb człowieka, to na historię ludzkości składają się niekończące się dzieje wojen, konfliktów, rywalizacji i sporów międzypaństwowych. Pomimo podejmowanych w przeszłości prób takiego ukształtowania stosunków międzynarodowych, które gwarantowałoby trwały pokój, celu nigdy nie udało się osiągnąć. Coraz bardziej oczywista staje się więc konstatacja, iż dążenie do uzyskania maksymalnego poziomu bezpieczeństwa międzynarodowego jest procesem ciągłym i dynamicznym, zaś aktualny stan tego bezpieczeństwa jest w sposób subiektywny definiowany przez każde z państw z osobna (konsekwencje tego stanu rzeczy dają asumpt do postrzegania stosunków międzynarodowych jako środowiska zanarchizowanego). W tym kontekście rodzą się pytania o kryteria, przy pomocy których państwa określają swoje położenie międzynarodowe, formułują interesy i identyfikują zagrożenia.