Krwawy las

Bardzo dobra pozycja o mało znanym epizodzie II wojny światowej. Mało znanym z jednej strony poprzez spektakularną ofensywę w Ardenach a z drugiej prawdopodobnie przez chęć zapomnienia tej, często uznawanej za niepotrzebną operacji. Dużo, nawet bardzo dużo wspomnień żołnierzy biorących udział w walkach w Lesie Huertgen, nie tylko oficerów, ale również niższych szarży. Błędy dowództwa, brak odpowiedniego wyszkolenia do takiego typu walk, ich ciężar, straty, przy których wyrażenie „zdziesiątkowanie” to eufemizm; setki lub nawet tysiące przypadków „zmęczenia bojowego”, wiele przypadków „friendly fire”, brak ubrań zimowych, zaciętość wroga, wybuchające w koronach drzew pociski artylerii, ciemny jodłowy las, z wieczną mgłą…
Myślę, że na miejscu będzie zacytowanie słów nie wymienionego z nazwiska oficera ze 121 pułku piechoty:
„To piekło. Absolutne, chemicznie czyste piekło. Tylko tak można to określić. Piekło. Nie słyszeliście o tym, ponieważ boją się o tym mówić. Tak to jest. Boją się o tym mówić. Niemcy zmasakrowali naszą dywizję. Zmasakrowali. Skopali też tyłki wielu innym dobrym jednostkom. Byłem w dywizji od momentu lądowania we Francji i nigdy dotychczas nie widziałem czegoś podobnego. Artyleria, czołgi, miny. Wszędzie miny. Boże miłosierny, miny. I Szwaby. Wszędzie uparte, cholernie uparte Szkopy.”

Jedyne, do czego by się można doczepić, to jakość wydania. Trochę literówek, ale te idzie przeboleć (nawet zmiany płci opowiadającego ;) ). Książkę (takie jest m...