Kronika umierania. Zamarzanie

Piotr Krasoń w swojej debiutanckiej powieści "Kronika umierania. Zamarzanie" zaprasza czytelnika w niezwykłą podróż przez meandry ludzkiej egzystencji. Książka, choć oparta na faktach, wykracza poza ramy suchej relacji, stając się intymnym spojrzeniem na temat śmierci i przemijania. Książka pokazuje wszystkie jego uczucia, żyjące w nim po stracie bliskiej mu osoby. Czytając tę książkę, odczułam ją bardzo osobiście, ponieważ czułam, że autor zwierza mi się z głębi serca, wręcz wylewa żale w nim drzemiące, które mimo upływu lat są ciągle w nim żywe i nie słabną na sile.

O czym jest książka?

Autor, zainspirowany osobistym doświadczeniem, opowiada o śmierci bliskiej osoby. Śmierć ta staje się punktem wyjścia do głębokich rozważań na temat sensu życia, miłości, strachu i nadziei. Krasoń nie tylko opisuje fakty związane ze śmiercią, ale przede wszystkim dzieli się swoimi emocjami, wątpliwościami i refleksjami. Opisuje swoje wyrzuty sumienia, które wręcz w nim krzyczą. Pokazuje niezaradność osób, które mogły pomóc, dając szansę przeżyć. Opisuje moment, który mógł być tym "końcem życia" jego bliskiej mu osoby.

Książkę tą wyróżnia osobisty wręcz intymny charakter. Autor nie boi się odsłonić swoich słabości i emocji, dzięki czemu czytelnik czuje się blisko niego i jego doświadczeń. Czując wraz z nim bezradność, niemoc, ból, panikę chęć zrozumienia, dlaczego.... chcąc odszukać w tym wszystkim sensu. "Kronika umierania" to nie tylko opowieść o śmierci, ale...