W swojej książce John D. Barrow na przełomie stuleci dokonuje swoistego remanentu osiągnięć nauki, wciągając czytelnika w fascynujące rozważania o kresie jej możliwości. Przedstawia granice postawione ludzkiej zdolności odkrywania, rozpatruje możliwości przekraczania tych granic i porównuje, jak spełniły się podobne przepowiednie głoszone przez środowiska naukowe pod koniec dziewiętnastego wieku. Autor korzysta z wielkiej liczby unikatowych źródeł. Uzupełnieniem są starannie dobrane ilustracje, które w interesujący sposób ułatwiają czytelnikowi zrozumienie trudnych i zawiłych problemów. Autor uświadamia nam, że granice naszej wiedzy są narzucone przez względy praktyczne, koszty i czas, ale jednocześnie prowokują rozwój sposobu myślenia o Wszechświecie i są niezbędne dla dalszego postępu ludzkości. Nasza wiedza o Wszechświecie ma kres i właśnie ów kres głębiej określa charakter Wszechświata. To, czego nigdy nie poznamy, pokazuje nam więcej niż to, czego dowiedzieć się możemy.