Kraina jaskiń

Ostatni tom serii, która rozpoczęła się naprawdę świetnie, jest niestety zwyczajnie nudny. Przez większość czasu nie dzieje się nic. Autorka z uporem maniaka powtarza w kółko swoje ulubione przeboje z wcześniejszych części. W poprzednich opiniach już je wymieniałam, więc chociaż ja nie będę się powtarzać.

Może ta książka obiektywnie nie zasługuje na aż tak niską ocenę, ale ja umęczyłam się nią okropnie. Chociaż do napisania ponad 900 stron o niczym też trzeba mieć jakiś talent. Autorka powinna dawać korepetycje z wodolejstwa. Żeby to jeszcze była po prostu paplanina, ale ileż można czytać np. o tym, jak Wilk wita Aylę! Co kilkanaście, może kilkadziesiąt stron, następował owy rytuał, ojej, jakie to strasznie i przerażające, powtórzmy to jeszcze ze dwadzieścia razy, wtedy dopiero będzie efekt.

Oczywiście musiał nastąpić też zwrot akcji, który nie dość, że był przewidywalny do bólu, to jeszcze okropnie irytujący. Nie będę się pastwić nad tym pomysłem, Ayla i Jondalar są siebie warci, a ich biadolenie jest prawie identyczne, jak w "Łowcach mamutów".

Przez całą książkę śmiać mi się chciało za każdym razem, gdy na scenę wkraczała "Pierwsza Wśród Tych, Którzy Służą Wielkiej Matce" - brzmi to prawie jak " Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać".

Podsumowując - pierwsze dwa tomy są naprawdę warte przeczytania, ale im dalej tym gorzej. Jeżeli kiedyś powrócę jeszcze do Dzieci Ziemi to tylko do dwóch pierwszych części.