Kradzione pocałunki

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po książkę, w której uczucie między dwojgiem bohaterów roznieca się nagle, niespodziewanie. Kiedy wpadła mi w ręce powieść Pawła Witkowskiego, miałam nadzieję, że czeka mnie niezwykła, emocjonalna podróż literacka. Czy dostałam to, czego oczekiwałam?

Niestety nie do końca. Oczywiście miłość pojawia się w tej historii, to nie ulega wątpliwości. Jednak dojrzewające w bohaterach uczucie zostało przedstawione w dość pobieżny, pozbawiony głębi sposób. Ciężko się przywiązać do Heli i Antka, poczuć jaką więź z nimi, ponieważ Paweł Witkowski nie zanurza się zbyt mocno w ich psychikę, a jedynie dryfuje na powierzchni. Przedstawia dwie różne osobowości, dwa przeciwstawne charaktery, ale brakuje w tym jakiegoś pazura, efektu WOW.

Bardzo żałuję, ponieważ tło dla toczących się wydarzeń zostało nakreślone naprawdę interesująco i budzi ciekawość czytelnika. Korporacyjne obowiązki, rozmowy między pracownikami, panująca w biurze atmosfera, wyjazdy i spotkania integracyjne. Wszystko to opisane jest z dużą wprawą. Do tego lekki, przystępny styl oraz szczypta humoru słownego i sytuacyjnego. To mogła być świetna historia, ale kiedy brakuje emocji, tego szczególnego napięcia, które zwykle towarzyszy odbiorcy podczas lektury, ciężko mówić o książce w samych superlatywach.

W dużej mierze ta powierzchowność wynika z obszerności całej historii. Na zaledwie 160 stronach autor próbuje zmieścić jak najwięcej: samopoczucie Antka w nowym miejs...

Antek zaczyna pracę w Warszawskiej korporacji. To jego pierwszy dzień więc bardzo się stresuje, jednak okazuje się, że dzień mija mu bez większych niespodzianek. No nie licząc poznania Heli, kobiety, która mocno go zaskoczyła swoim zachowaniem, otwartością i nieustannym mówieniem. Jego współpracownicy są mili, a szef nie przeraża. Jest zadowolony i zamierza trzymać się tej pracy. Jego znajomość z Helą się rozwija, tylko on jeszcze nie wie, że kobieta ma plan, aby byli razem. Czy będą? Jak się potoczą losy Antka? Czy praca w Warszawie spełni jego marzenia?

Opis książki bardzo mi się podobał, tak samo, jak jej okładka. Co do historii, jaką w niej znalazłam mam dość mieszane uczucia. Z jednej strony książkę przeczytałam i nie zrobiłam tego na siłę, z drugiej jest cieniutka i nie jestem pewna czy jeśli miałaby więcej stron, nie odłożyłabym jej w połowie. Czegoś mi w niej brakowało, czegoś, co nie pozwoliłoby mi się od niej oderwać, emocji, jakie odczuwałabym podczas czytania.

Antek jest młodym mężczyzną, który do tej pory skupiał się na pracy i nauce. Pochodzi z niezamożnej rodziny, a więc aby coś osiągnąć, musiał radzić sobie sam. Tak naprawdę dopiero teraz może sobie pozwolić na jakieś wyjście czy spędzenie większej ilości czasu ze znajomymi.
Hela to kobieta, która wie, czego chce i stara się to osiągnąć.

„Kradzione pocałunki” to książka, której ani nie odradzam, ani nie polecam. Według mnie da się przeczytać, jednocześnie mnie nie porwała.
...

"Kradzione pocałunki" to debiut autorski Pawła Witkowskiego.

Antek to młody, nieśmiały chłopak, który zaczyna swoją pierwszą poważną pracę w warszawskiej korporacji. Właśnie tam poznaje Helę, przebojową i gadatliwą dziewczynę, która jest duszą towarzystwa. Ten skromny i cichy chłopak, wpadnie dziewczynie w oko, a mało tego stanie się idealnym kandydatem na jej męża. Dziewczyna nie marnuje czasu i bierze sprawy w swoje ręce! Czy Heli uda się zdobyć serce Antka za nim chłopak na dobre się jej wystraszy i ucieknie, gdzie pieprz rośnie...?

"Kradzione pocałunki" to lekka historia obyczajowa o prowincjonalnym chłopaku, który zaczyna pracę wielkiej warszawskiej korporacji. Tematem przewodnim tej historii jest oczywiście miłość i pierwsze zauroczenie. Książkę potraktowałam bardziej jako opowiadanie, które może nam posłużyć jako przerywnik między czymś cięższym. Sam historia nie zaskoczyła mnie niczym nowym. Owszem, dobrze się ją czytało, ale czy zapadnie mi w pamięci na dłużej? Nie sądzę. Pokusiłabym się, że książka bardziej skierowana jest do młodszych czytelników, którzy dopiero wkraczają w świat dorosłych, bo dla starego wyjadacza, ten tytuł nie zrobi wrażenia. Historia nie jest zła, ale bez fajerwerków, zdecydowanie dla mało wymagającego czytelnika. Może gdyby autor bardziej rozbudował fabułę i pokusił się głębsze relacje między bohaterami, dodał więcej wątków i perypetii, to historia miałaby szanse zwrócić na siebie uwagę. Hmm... a tak przejdzie ona niezau...

Przyjemna, lekka i krótka książka na wieczory, kiedy nie ma się siły na nic innego – ani na cięższą, bardziej wymagającą historię, ani dosłownie na nic innego. Powieść nie zawróciła mi w głowie, nie wpadłam po niej w czytelnicze zauroczenie, ale czasem takie lektury są potrzebne – żeby czytać i nie myśleć o niczym, żeby przekonać się, że życie bywa „normalne” i przyjemne. Kontrastujące ze sobą postacie sprawiają, że nie można się nudzić, a przedstawienie polskich, tradycyjnych rodzin z lekko już przestarzałym podejściem do wielu kwestii powoduje przyjemne ciepło na sercu. No – taka książka do ranu przyłóż można powiedzieć.