Kontrola i audyt w sektorze publicznym

"Odkąd tradycyjne rozwiązania i mechanizmy kontroli wewnętrznej w administracji publicznej zawiodły, trwają poszukiwania nowych form i instytucji, które lepiej wypełnia funkcję kontrolną w tym newralgicznym sektorze życia publicznego. Wzorem państw zachodnich stworzono 'publiczną wewnętrzną kontrolę finansową "", składającą się z audytu wewnętrznego i kontroli finansowej. W tym opracowaniu, które jest kontynuacją rozważań zawartych w książce: Audyt wewnętrzny. Teoria i praktyka (2002) dokonujemy oceny funkcjonowania audytu wewnętrznego i kontroli finansowej w jednostkach sektora finansów Publicznych. Zwracamy uwagę zarówno na osiągnięcia (sukcesy), jaki i niedostatki (porażki). Próbujemy zarysować kierunki zmian, które mogą pomóc w upowszechnianiu audytu wewnętrznego jako nowoczesnej instytucji, która ma zadbać o sanację publicznej gospodarki finansowej, m.in. przez stosowanie w jej ocenie kryteriów: jawności i przejrzystości. Krytykujemy język stosowanych ustaw, rozporządzeń, zarządzeń itp. aktów prawnych, który jest daleki od jasności i koniecznej precyzji. Nowela Ustawy o finansach publicznych z dnia 8 grudnia 2006 roku, została dokonana w pośpiechu i powiela błędy poprzednich. Konfrontując przepisy prawne z praktyką wychodzi na to, że audytem jest to co robi audytor? A co robi audytor? Audytuje! 'Ubrany"" w sztywny gorset szczegółowych przepisów ślizga się po powierzchni detalicznie zaplanowanych tematów. Stara się przestrzegać obowiązujących go międzynarodowych standardów stworzonych dla potrzeb działalności biznesowej. Ostateczne rezultaty ustaleń audytu nie są zadowalające. Zamiast analizować ryzyko, audytorzy skupiają uwagę na Błędach, zamiast identyfikować 'wartość dodaną"", zadowalają się stwierdzeniem dodatkowych korzyści. Natomiast pozbawione sankcji rekomendacje są traktowano jako propozycje do rozważenia, a niejako wnioski do wykonania."