Konklawe

Generalnie uważam że czyta się dla przyjemności. Oczywiście mam tu na myśli książki a nie czasopisma, bo tych drugich nie poważam ani troszkę. Czytam właściwie od dzieciństwa i staram się traktować tę czynność jako wyjątkowo przyjemny sposób spędzania wolnego czasu. W związku z tym z reguły nie ograniczam się warunkami czy też zasadami. Jedną z niewielu zasad do których się stosuję to czytanie książki do końca, nawet jeżeli nie bardzo mi się podoba. Naprawdę niewiele książek odrzuciłam nie czytając ostatnich wersów. Zasada ta kilka razy doprowadziła do odkrycia perełek, które tak naprawdę dopiero po przeczytaniu całości dawały obraz ich kunsztu (np. "Dom z papieru"). Książka "Konklawe" jest pozycją, którą zaczęłam czytać z wielkim zainteresowaniem. Pasował mi klimat (lubię książki historyczne), pierwsze strony zapowiadały się bardzo obiecująco. Niestety im dalej tym gorzej i im bliżej końca, tym bardziej musiałam sama siebie przekonywać, że moja zasada czytania książek do końca ma sens. Podkreślić trzeba, że książka ma swój klimat który na pewno może zauroczyć, ale niestety mojego serca nie zawojował. Książkę warto polecić tym, którzy szukają w literaturze historycznych opisów miejsc i zwyczajów. Akcja umiejscowiona jest w osiemnastowiecznym Rzymie, którego opisy naprawdę działają na wyobraźnię czytelnika. Zresztą autor stanowczo dbał w tym zakresie o szczegóły. Na przykład bardzo podobał mi się opis wizyty w aptece, z której Esterka przynosi maści wyprodukowane z wszelkiego ...

Zdecydowanie zbyt "wzniosła" i filozoficzna. Po opisie na okładce spodziewałam się czegoś innego.