Koniec

Czasem nie ma żadnego początku, są tylko końce, końce odmieniane przez wszystkie przypadki wśród dźwięków Ostatniej niedzieli, wyliczanki o sroczce co kaszkę ważyła, czy prób okiełznania Pożegnania jesieni. Hermanowicz gra słowem, dobitnie, a cuda i dziwy językowe dość dobrze brzmią w jej wykonaniu.
Nie każdy jednak polubi się z jej stylem.

Fabularnie powieść ma nam dużo do zaoferowania - fabularnie poruszamy się wokół dwóch płaszczyzn czasowych: lat 40 i zsyłki na Syberię oraz współczesności lat 90, a całość czerpie z prawdziwej historii.
Główna bohaterka ma wiele wspólnego z literackim Werterem cierpiąc ból odziedziczonych traum I wspomnień po swojej babce. To umarli zasiedlają głowę dziewczynki towarzysząc jej na co dzień kolekcjonowani niczym najdroższe trofea do albumu.
W moim odczuciu bardzo zajadła to proza, nieco depresyjna, obrazobójcza, wulgarna, a przy tym nieokiełznana niczym dzikie zwierzę.

Odważę się również stwierdzić, że to dość dobry debiut nie pisany pod żadną tezę, wirtuoz językowy z Hermanowicz jest dobry, czasem wygrywa, czasem przegrywa jednak bilans końcowy przedstawia się dodatnio.