Klara

Zaskakujący debiut? O taak! szkoda tylko, że w negatywnym tego słowa znaczeniu. Tematyka książki zaciekawiła mnie, a dopóki się nie zajrzy do środka dopóty się nie wie, co w niej tak naprawdę siedzi.
Główna bohaterka jest tak bezbarwna jak pergamin. Osoba bez osobowości, ona po prostu chce być kochana i na tym chyba się opiera cała ta historia, ale być może ja jej nie zrozumiałam. W końcu to kobieta tak uwikłana w jakiś bezsens życia, bez motywacji do wyrwania się z niego, nie zdolna do podjęcia jakichkolwiek zmian, że aż boli czytanie o tym. To nie dramat, to po prostu horror!
I do tego sposób opowiadania, to jakim językiem posługuje się Autorka. Momentami aż mdli. Nie wiem czy jest potrzeba sięgać aż po tak "dobitne" określenia, żeby nadać temu wzmocniony przekaz? Może to na zasadzie: skoro bohaterka taka nijaka, z monotonie pędzonym żywotem, to niech choć język przykuje uwagę.
Oczywiście można tu odnaleźć kalkę społeczeństwa, bo takich uwikłanych w nudną egzystencję Klar zapewne dziesiątki wokół nas. Tylko czy musi to być podane w takiej formie, że zamiast zachęcić do przyjrzenia się profilowi człowieka i zgłębienia motywów jego działania zniechęca do lektury?

Pomyślałam sobie że czas na coś lekkiego i przyjemnego . Wybór padł na '' Klarę '' Izabeli Kuny . Cenię panią Izę jako wcale nie najgorszą aktorkę , niestety książka nie przypadła mi do gustu . Czytając ją poczułam się jak w jakimś maglu , albo bębnie od pralki . Zdania są krótkie jak szczeknięcia , większość z tych zdań ma albo wykrzykniki ( Mamo !) , albo znaki zapytania . Co do treści trochę mnie śmieszyła ta cała Klara , a czasem było mi jej szkoda , że taka mało asertywna '' dziewczynka do bicia '' i płaczu . Uwikłana w jakiś przedziwny związek z żonatym facetem , który łże jak z nut . Sama Klara właściwie , albo trzeźwieje w łóżku , albo sypia z kim popadnie , albo kłóci się z matką , a to wszystko w oparach różnych alkoholi i omamów po xanaxie . Wszystko dzieje się z szybkością terkotu karabinu maszynowego i wszelakich przekleństw i wulgaryzmów , a tego to ja nie lubię . Bo uważam że można napisać naprawdę dobrą książkę , nie uciekając się do pomocy wulgaryzmów . Nie polecam .

Jeżeli kiedykolwiek mi ktokolwiek powie, że pisarze nie mają czasem magicznych odlotów, to im nie uwierzę. Czytałam sobie tą książkę, czytałam, a im dalej brnęłam, tym moje oczy robiły się większe ze zdumienia. Co za kosmos! Jeszcze nie widziałam powieści tak obdartej z normalności, sensu, płynności, prawidłowości, historii, uczuć i człowieczeństwa. Aż nie wiem co mam o niej napisać. To się nie mieści w głowie by całym sensem powieści był brak sensu. By napisać coś po to, by nikt tego nie pojął. By przedstawić wam historię nie przedstawiająca historii, aczkolwiek obraną na kierunek kilku bohaterów, również nie posiadających zdrowia psychicznego.

,,- Skąd ciocia zna takie bajki?
- Wymyśliłam je.
- A z czego?
- Z głowy, serduszka, ulicy.
(...)- Ale niech się ciocia napije. Ciocia tak fajnie opowiada, jak się ciocia napije.
-Żyła sobie dziewczynka, która nie miała ani tatusia, ani mamusi(...) A jak dorosła, poznała księcia, który był bardzo bogaty i nie mógł się z nią ożenić. Ale często do niej przychodził(...) No więc miał żonę, ale bardzo, bardzo niedobrą. Pewnego razu jego żona prasowała mu koszulę i umarła(...)
- Ciociu, a moja mama mówi, że ciocia ma nasrane w głowie".

Wybaczcie, ale musiałam wam przytoczyć urywek z książki, bo nie mogłam się powstrzymać. Podpowiem wam tylko, że na podstawie bajki bohaterka opowiedziała prawie prawdziwą historię samej siebie.
Słuchajcie, może i na pierwszy rzut oka pozycja wyda wam się bez ...

Nie wiem, jak to się stało, ale przeoczyłam informację o tym, że pani Iza jest autorką dwóch książek. Gdyby nie serial, który niebawem pojawi się w TVN, nadal żyłabym w nieświadomości, przegapiając coś naprawdę fajnego.

Bohaterką książki jest Klara – 39-letnia kobieta, która zamiast męża, dzieci i ustabilizowanego życia, ma żonatego kochanka, czarnego kota, przyjaciółkę Wronkę, na którą zawsze może liczyć oraz matkę, która wiecznie zrzędzi. Klara topi swoje smutki w alkoholu, wierzy w moc xanaxu, kocha i nienawidzi, pragnie umrzeć i rozpaczliwie chce żyć. Klara to kobieta, którą znasz, którą mijasz codziennie, przechodząc obok niej. A może Klara to ty?

Cieszę się, że książkę przyswoiłam w formie audiobooka, który czyta autorka, ponieważ to jest to wartość dodana do tej powieści. Nikt lepiej nie zinterpretowałby tej opowieści w tak cudowny sposób, zarażając czytelnika emocjami, od których aż kipi w środku. Jest miejsce na płacz, śmiech, nostalgię, złość… Jestem zachwycona tym, jak autorka zagrała formą, słowem, jak za pośrednictwem czarnego humoru ukazała prawdę o braku porozumienia między ludźmi, uwypukliła nasze przywary, idealnie ukazała portret współczesnej singielki, opakowując go w tragikomedię. Ode mnie 9/10.

PS. Adam Woronowicz w roli Aleksa to jest strzał w 10.

Nie mam nic dobrego do powiedzenia o tej książce. Dla mnie to była próba skopiowania stylu Koterskiego, znanego z filmów z Adasiem Miauczyńskim. Niestety ta próba była zupełnie nieudana i zupełnie niepotrzebna.