Kalendarze

Dzisiejsi trzydziesto – i czterdziestolatkowie z pewnością odnajdą w tej książce siebie, jeśli tylko dzieciństwo spędzili na wsi lub przynajmniej mieli tam często odwiedzanych dziadków, ciotki i wujków. Autorka wyrzuca sobie kilkakrotnie dziury w pamięci i oskarża się, że niedokładnie zapamiętała obrazy z przeszłości. Jako czytelniczka odniosłam jednak zupełnie odmienne wrażenie, a ponadto – jakbym czytała o sobie, o czasie, kiedy ja miałam sześć lat, żegnałam bez żalu przedszkole i z ekscytacją witałam szkołę. Chyba wszystkie czynności w domu i w obejściu, które wykonuje babcia małej Małgosi, również moja babcia wykonywała, tak samo spracowana i tak samo rzadko skarżąca się na głos, choć pewnie w duchu nie raz załamywała ręce i dusiła łzy. Podobnie jak Małgosia, ja również towarzyszyłam babci w jej codziennych pracach w gospodarstwie – bo wtedy tak to właśnie było, że od najmłodszych lat uczono nas obowiązkowości i odpowiedzialności. Czy to źle? Czy teraz jest lepiej, gdy dzieci wyręcza się we wszystkim i tylko im dogadza, spełniając każdą ich zachciankę? Gdzie, kiedy i od kogo mają się nauczyć chociażby szacunku dla pracy ludzkich rąk i wartości jej efektów? Dziś przedmioty nie są tak cenne, jak kiedyś. Tak łatwo je wymienić, jak ludzi.
Autorka prowadzi także narrację z perspektywy matki, która wypuszcza w świat swoich synów. Jest to dla niej ogromne pod względem emocjonalnym doświadczenie, trudne i uświadamiające, że czas mija nieubłaganie i coraz szybciej. Czas wspom...