Opinia na temat książki Jeździec Miedziany

Paullina Simons "Jeździec miedziany",

książka, która porwała serca tysięcy czytelniczek, wyciskała z oczu łzy, mnie pozostawiła z dużym niedosytem, wręcz rozczarowaniem, bo opowieść o wzajemnej fascynacji dwojga młodych ludzi siedemnastoletniej Tatiany, która pracuje w fabryce zbrojeniowej i o kilka lat starszego od niej żołnierza Armii Czerwonej Aleksandra - człowieka z dość egzotyczną jak na czasy ówczesnego Związku Radzieckiego przeszłością, zupełnie przysłoniła wątek wojenny i obrony Leningradu. Nie chcę znęcać się nad bohaterami, tłem historycznym, które jest osobistą fantazją autorki na temat wydarzeń dotyczących blokady Leningradu czy wojny w ogóle, o której w którymś momencie autorka zapomina, przepełnionymi tanim erotyzmem rozdziałami czy dialogami czy opisami, które powodują szczękościsk. "(...) czekała na niego zwinięta w kłębek niczym bułeczka wyjęta prosto z gorącego pieca". To tylko jeden z wielu przykładów. Uff.

Mocno drażniła mnie naiwność Tani, tu i ówdzie przeplatana bohaterskimi czynami, tak jakby w jednym ciele znajdowały się dwie całkowicie inne osoby. Jej zachowania i poglądów nie mogę usprawiedliwić wiekiem, ona po prostu jest infantylna i dziecinna. Nie lepiej wypada Aleksander. Zaborczy, zazdrosny, gwałtowny, nieobliczalny, traktujący ukochaną Tatianę jak przedmiot.

Od połowy słuchałam przewijając sobie rozdziały, chcąc zrozumieć fenomen tej powieści, książki, która kompletnie nie jest dla mnie, odnaleźć jakiś punkt zaczepienia. Po dwie następne części nie siegnę, jest dużo lepszych lektur. Nie polecam jako powieści historycznej. Nie polecam jako romansu ani erotyku. Nie polecam dla miłośników książek z wojną w tle ani dla tych, którzy kochają ówczesny Leningrad, a dzisiejszy Sankt Petersburg.