Jestem Żydówką

Coś o autorce i przyczynkach do jej działalności jako pisarki.

Każdy ma swoje obowiązki odpowiednie do wieku. Abstrahując natomiast od wychowania, myślę, że chyba nie mogłabym mieć piątki dzieci, gdybym w pierwszej kolejności nie myślała o sobie. Gdy się urodził mój pierwszy syn, miałam 23 lata i byłam jeszcze młodą dziewczyną. Już wtedy podjęłam decyzję, że ja jestem na pierwszym miejscu. Zupełnie nie poszłam w jidysze mame, czyli taki stereotyp żydowskiej matki, która jest mocno nadopiekuńcza, żyje tylko dla swoich dzieci i głownie na nich się skupia. (…) Janusz Korczak (zasymilowany Żyd) mówił o tym prawie 100 lat temu, a jego myśli o wychowywaniu dzieci są niesamowicie współczesne i aktualne. Podobne myśli przyświecały mojej babci i mamie, a ja i mąż też mocno się nimi kierujemy. Przykładowo, jest taka żydowska nauka, że pod przykazaniem „nie zabijaj” kryje się nie tylko morderstwo, ale też to, że można kogoś zabić, zawstydzając go. Dlatego ważne jest, żeby nie zawstydzać dzieci, nie mówić: „popatrz, ty płaczesz, a Jasiu nie płacze”, „wstydziłabyś się w tym wieku w majtki zrobić!” albo „no taka duża, a tak się pobrudziła, a Kasia jest czyściutka”.

Zupełnie Inny Świat, 12/2024, Zrobić miejsce dla drugiego człowieka, nr 55, s. 43-47.