Jedwabne szlaki. Nowa historia świata

Autor miał świetny pomysł na wciągającą książkę, jako panoramę przemian kulturalno-społeczno-gospodarczo-politycznych obszarów kojarzonych klasycznie z euroazjatyckim jedwabnym szlakiem. Sam szlak, który stracił znaczenie w dobie odkryć geograficznych, został potraktowany symbolicznie, jako pewna idea spinająca ostatnie 2000 lat historii.

Mediawista Peter Frankopan poszukując nowej perspektywy dla nieznośnego europocentrycznego patrzenia na dzieje napisał „Jedwabne szlaki. Nowa historia świata” by zrównoważyć tę jednostronność. Książka okazała się dobra (na początku), genialna (w środku) i słaba (na końcu). Najlepszym rozwiązaniem byłoby więc osobne zaopiniowanie partii dotyczących okresu do XVIII wieku i ostatnich dwustu lat. To dla mnie po prostu niemal dwie książki. W ogólności w przekrojowej historii problemem jest utrzymanie stopnia detaliczności. Z wielu powodów, im bliższa nam historia, tym więcej pojawia się szczegółów. Tworzy to poczucie rosnącej wagi zdarzeń nam bliższych. Tak postąpił niestety też Frankopan. Do XV wieku kolejne zdarzenia są w miarę równo 'gęsto' rozpisane. W nowożytności pojawiają się pewne luki i przeskoki, by ostatnim dwóm wiekom poświęcić 1/3 książki, w szczególności okresowi powojennemu niemal 25%. To według mnie błąd, szczególnie, że końcówka właściwie zmierza w niewiadomym kierunku i ostatecznie podsumowanie jakoś nieudolnie stara się nawiązać do średniowiecznej idei tytułowego szlaku, będąc de facto zaledwie wybiórczym opisem zma...