Opinia na temat książki Jedno małe poświęcenie

Moim jednym małym poświęceniem było czytanie tej książki.
„Jedno małe poświęcenie” nie jest złe, tylko za bardzo przegadane. A ja nie lubię takich historii, gdzie wszystko się ciągnie bez końca.
Momentami jest bardzo obiecująco, ciekawie, intrygująco. Zaginięcia, koszmary, niejasne wydarzenia, trauma, trupy, walka z demonami, poczucie winy głównego bohatera. Ciekawe są retrospekcje z tego, co działo się w Syrii, przybliżają przeszłość Alexa. Co prawda później wałkują te same wydarzenia.
Ale…
Pomysł, choć niezły jest nieco przekombinowany. Panuje chaos, gubią się bohaterowie, gubi się czytelnik i tak oto wszyscy krążą, jak we mgle, a książka się ciągnie i ciągnie, aż trzeba było ją skończyć szybko i bez emocji, większego wow. Zakończenie nie zaskakuje, nie wbija w fotel, nie ma emocji,
I w dodatku irytująca detektyw. Sheryn znalazłaby się na mojej liście „denerwujących bohaterek”, gdybym taką prowadziła. Ona najbardziej przeszkadzała mi w tej historii. To jej dążenie do tego, aby za wszelką cenę znaleźć dowody i skazać Alexa, którego się uczepiła, jest chore. Zakrawa na obsesję. Wszystko musi dopasować pod jej hipotezę, dlatego działa mało profesjonalnie i nadinterpretuje słowa. Później na szczęście trochę się zmienia.
Plus dla autorki za poruszenie trudnego tematu zespołu stresu pourazowego i jego przybliżenie w jakimś stopniu.

Zabrakło mi napięcia, nieustannego zaciekawienie. Było trochę śpiąco. Było też przewidywalnie.
Zachęcam jednak do sprawdzenia samemu, bo być może komuś przypadnie do gustu.