Janczarzy Kremla

W ramach prób polubienia się z gatunkiem powieści szpiegowskich zdecydowałam się na lekturę „Janczarów Kremla” Zdzisława A. Raczyńskiego, który to, co opisuje w książce, popiera własnymi doświadczeniami i wiedzą zaczerpniętą z bogatego, wieloletniego życia zawodowego, a także dokumentami prawnymi na bazie których buduje historię. Mamy tu więc połączenie fikcji z prawdą historyczną. Ten tytuł liczy prawie 700 stron i jest tomem pierwszym cyklu Poświęceni. Historia zbudowana jest na zasadzie szkatułkowej (powieść w powieści) współcześnie i w latach 70tych, 80tych XX wieku. Historia współczesna opiera się na intrydze kryminalnej badającej zagadkę z przeszłości, a w celu jej rozwiązania główny bohater musi przegrzebać się przez wiele dokumentów i porozmawiać z ludźmi, którzy dobrze pamiętają lata 70te. Jest tu też sporo dedukcji, co dla mnie zawsze jest plusem historii. Jednak główny bohater jest też narratorem, co akurat tym razem muszę zaliczyć na mały minus, bo po prostu się z tą postacią nie polubiłam, przez co jego spojrzenie na świat już nacechowane jego światopoglądem trochę mnie irytowało. Historię z lat 70tych można podzielić na trzy wątki: studentów, którzy wyjechali na naukę w Rosji, polityczne przedstawienie sytuacji Polski na arenie międzynarodowej i wojskowy. Ten pierwszy był moim ulubionym, rewelacyjnie oddał klimat tamtych czasów i perspektyw młodych ludzi, był też po prostu świetną, zajmującą powieścią szpiegowską. Pozostałe dwa są mocno szczegółowe, więc tr...