Cytaty z książki "Jak kominiarzy śmierć w proch zmieni"

“Jedną z rzeczy, których panicznie się boję w związku z dorosłością, jest to, że prędzej czy później pozwalamy, by sentymenty wzięły w nas górę nad prostą logiką. Fałszywe uczucia czopują wtedy wszystko jak miód, który dostał się w trybiki delikatnego zegarowego mechanizmu.”

“Rozmowa osoby w moim wieku z osobą w jej wieku przypomina poruszanie się w labiryncie. Można rozmawiać o tym, co każda z nas wie, wiedząc zarazem, że wie to także ta druga. Natomiast w żadnym razie nie wolno mówić o tym, co każda z nas wie, ale ta druga nie wie, że wie to ta pierwsza. (cz.1)”

“Różnica wieku wieku i względy przyzwoitości powodują, że pojawia się [...]tabu: zakazane tematy, między którymi musimy lawirować, jak między rozrzuconymi na drodze końskimi kupami, które obie doskonale widzimy, ale nie wolno nam o nich wspominać, a już w żadnym razie nie wolno takiego pączka kopnąć ”

“Kiedy człowiek jest sam w budynku, który nie jest jego, zawsze budzi się nieznaczny niepokój. Jakby pod nieobecność aktualnych mieszkańców duchy dawnych właścicieli wyłaniały się, połyskujące, z drewnianych belek, żeby bronić swojego terytorium. Choć nie można ich zobaczyć, bez wątpienia można wyczuć ich nieprzyjazną obecność, a niekiedy zapach. To rodzaj drgań powietrza, które nie pozostawiają wątpliwości, że nie jesteś sam i nikt cię tu nie chce.”

“Panna Fawlthorne rozglądała się wolno po pokoju, kręcąc głową jak sowa. Dla zabicia czasu zaczęłam się zastanawiać, czy po przekroczeniu pewnej granicy skrętu głowa nie trzaśnie i nie odpadnie.”

“Wszyscy zastygli w swoich pozach, tak że nie drgnął nawet najdrobniejszy mięsień. Czas się zatrzymał. Wieczność przystanęła, żeby wziąć głęboki oddech, zanim znowu zacznie gnać do przodu, porywając nas ze sobą w przyszłość, od której już nie będzie odwrotu.”