Ja, Śmierć

Czy można polubić Śmierć? Raczej nie!
Ale może można ją... zrozumieć?

Wyjątkowe spojrzenie na najbardziej drażliwy i fascynujący temat: śmierć.
Słowo, które budzi wiele emocji.
Ale tutaj to ona ma głos i to ona rozprawia się ze wszelkimi stereotypami na swój temat. W tej książce Śmierć przestaje być zjawiskiem, a staje się osobą: kimś z własną historią, obowiązkami, przeżyciami.

To ona opisuje siebie i swój świat, ma uczucia, nastroje, jest samotna, bez domu, tylko ten obowiązek... Mówi: „Jestem dobra, jestem niewinna". Obraża się, ironizuje, jest sprytna. Bywa mądra i refleksyjna. A czasem... ma poczucie humoru!

To ona w tym poetyckim tomie:
* pisze „List otwarty do reżysera Jana Jakuba Kolskiego",
* wadzi się z Wisławą Szymborską,
* twierdzi, że „najbardziej lubi średniowiecze",
* nie lubi artystów, oprócz Malczewskiego,
* opowiada, jak to ,,Franciszek Pieczka idzie do nieba".

A to nie koniec niespodzianek!
Śmierć jako podmiot liryczny, bohaterka, narrator to pomysł dość przewrotny, ale jakże trafiony! Patrzymy na nią z zupełnie innej strony!
Zachwycający koncept i kunsztowne wykonanie!