Opinia na temat książki Im mroczniej, tym lepiej

Nie sięgam zbyt często po opowiadania, ale tego nazwiska nie mogłam pominąć. Tym bardziej że na ostatnich Targach Książki Vivelo uczestnicy spotkania prowadzonego przez Roberta Jasiaka między innymi Katarzyna Puzyńska, Marta Guzowska i Robert Ziębiński zaostrzyli mój apetyt opowiadając o nich tak, by nic nie zdradzić, a wyobraźnię rozpalić do czerwoności.

I Stephen King absolutnie nie zawodzi wciągając czytelnika w klimat grozy tym bardziej przerażający, że dotyka zwykłych ludzi i ich spraw, lęków i pragnień. I czyni to jak najlepszy gawędziarz zaczynając od historii "Dwóch utalentowanych skubańców", którą daje nam się delektować przez kilkadziesiąt stron. Ale prócz tych dłuższych mamy też opowiadania zajmujące raptem kilka stron, które jednak zakończeniem uderzają niczym młotem.

Z dwunastu historii składających się na „Im mroczniej, tym lepiej” trzy zawładnęły moimi zmysłami na długo. Wspomniana już wyżej o dwóch przyjaciołach z niewielkiej miejscowości, którzy niespodziewanie osiągają ogromny sukces i wielu docieka przyczyny tak nagłej odmiany ich losu. "Zły sen Danny'ego Coughlina" ukazujący jak bardzo można sobie zaszkodzić postępując właściwie, szczególnie jeśli ktoś się na nas zaweźmie. I trzecia z nich o psychodelicznym klimacie „Grzechotniki”, w której chyba większy strach, ale i współczucie budzi dwóch bliźniaków niż tytułowe gady.

Autor serwuje historie błyskotliwe, zaskakujące, przerażające, ale i zabawne. Niektóre z powodzeniem mogłyby zostać rozwinięte w naprawdę mroczne i wciągające powieści. I choć pojawiające się wątki obcych, duchów, niewytłumaczalnych zdarzeń z pogranicza jawy i snu lub po prostu konsekwencji działań ludzi owładniętych żądzami nie są niczym nowym w tym gatunku, to każde z opowiadań przynosi powiew świeżości i ukazuje naprawdę wysoką formę króla grozy. Szczególnie miłośnicy jego wcześniejszej twórczości odnajdą tu "swojego" Kinga.