I tak człowiek trafił na psa

„I tak człowiek trafił na psa” noblisty Konrada Lorenza to urocza miniaturka literacka; pochwała tysięcy pięknych relacji, które gatunek ludzi zbudował z towarzyszącymi mu na dobre i złe psiakami.

Książka jest zbiorem ciekawych opowiastek ułożonych w formę tematycznych esejów. Autor, wybitny etolog i wieloletni posiadacz psów, skupił się na opisaniu konkretnych zachowań psów w interakcji z innymi psami, innymi gatunkami zwierząt i ludźmi. Każdą przytoczoną sytuację obudował dodatkowo podając sens takiego a nie innego zachowania. Jak powinniśmy rozumieć gesty, sposób szczekania czy przyjętą sylwetkę naszego pupila?

Zdecydowanie ciekawsze teksty o psim świecie odnalazłem w drugiej części. Niektóre były bardzo zabawne, jak relacje z kotami (str. 89-93), czy pozorna zawiść między mieszkającymi po sąsiedzku psami, które mogą zajadle szczekać w sytuacji bezpiecznego wzajemnego odseparowania płotem, ale wystarczy pozbawić je tej przeszkody, a można się zdziwić zachowaniem zaskoczonych tym faktem psów (107-108).

Lorenz przytacza mnóstwo sytuacji z własnego życia wśród zwierząt. Opisuje każdy etap rozwoju fizycznego i emocjonalnego psów - od przegryzania pępowiny przez suki po nieuchronność przeżywania przez ludzi odejścia swych czworonożnych przyjaciół. Krytykuje jednostronność celu hodowli rasowych, skupionych na detalach anatomicznych i stopniu zgodności z przyjętym ideałem fizjonomii. Definiuje różne strefy otoczenia psa, które determinują jego zachowa...