Horyzont zła

Jak wielokrotnie powtarzam, lepiej nie zadzierać z kobietą. Lepiej nie zadzierać z matką. Lepiej nie zadzierać z kobietą w desperacji. Tym bardziej, lepiej nie zadzierać z kobietą, matką, której dzieci są w niebezpieczeństwie. Pokłady odkrytych sił do walki o swoje mogą zaskoczyć niejednego.
Taką walkę musi stoczyć również Audra. Matka dwójki dzieci, uciekająca od starego życia w obawie o utratę dzieci, o utratę siebie, o utratę wszystkiego, co dla niej ważne. Wyrwana z nałogu, próbująca stanąć na własnych nogach, nabrać szacunku do siebie i zasłużyć na zaufanie swoich dzieci, podejmuje się desperackiego kroku. W drodze do nowego miejsca, traci dzieci. A jedyne co słyszy z ust policjanta to pytanie – Jakie dzieci?
Pochłonęłam tę książkę. Wpadłam w wir wydarzeń, sytuacji i czytałam do końca. Tematyka była dla mnie trudna i stąd długo zwlekałam z lekturą. Niepotrzebnie. To fantastyczna książka o sile i desperacji, o tym do czego jesteśmy zdolni w obronie tego co nasze, do czego jesteśmy zdolni w drodze zemsty za utratę tego co nasze. Brutalna rzeczywistość, niepochamowana żądza pieniądza, brak skrupułów, obrzydliwość emocjonalna, znieczulica, to wszystko przerwało podróż do nowego życia naszym bohaterom. I choć to wydarzenia, które pozostają w człowieku do końca, z trójki bohaterów uczynią niewątpliwie ludzi silniejszych, bardziej odpornych, i pełnych wiary w siłę rodziny, w swoją siłę, w potrzebę chronienia drugiego człowieka. I prawo (dyskusyjne mniej lub bardziej)...