Hikikomori

Hikikomori to japońska nazwa na poważną chorobę, jaka związana jest ze skrajnym izolowaniem się od społeczeństwa. Chorobliwym unikaniu rozmów z ludźmi w realu czy wychodzenia z domu. Pogrążona w tym stanie jednostka spędza dobę przed ekranami, ale to nie uzależnienie od sieci, fobia społeczna czy depresja. Hikikomori bierze bowiem z tego wszystkiego po trochę i niszczy zapadającą się w niej osobę. W Polsce chorobę tę nazywamy wycofaniem społecznym lub syndromem hikikomori, a choć nie jest to u nas tak popularna jak między innymi w Japonii, wciąż jest równie niebezpieczna.

Pola Rise zbiór opowiadań oraz płytę zatytułowała japońskim terminem, tłumacząc go jako „japoński wirus samotności“, co stanowi poetyckie i romantyzujące spłycenie. Całe szczęście prolog (będący tak naprawdę przedmową czy wstępem i te nazwy bardziej do niego pasują) niweluje ten efekt, a opowiadania się bronią (jako że mówią o realnych twarzach choroby). A jeśli byłoby to za mało — Pola Rise na własnej skórze poznała, czym jest społeczne wycofanie i stoczyła z nim walkę, którą wygrała. Jeśli jednak już przez wzgląd na to liczylibyście na teksty, które ociekają uczuciami, jakie przekonują... Wtedy przeżylibyście zawód równie duży, co ten mój. Bo opowiadania Poli Rise są toporne. Zwracają uwagę na poważny problem, zostały ładnie wydane, a połączenie z płytą* tworzy klimat, ale same w sobie mi się nie podobały. Bardzo proste i dosłowne nie angażują wyobraźni ani serca. W dodatku bohaterowie nie br...

Książka, którą czyta się szybko, ale jej przekaz zostaje z nami na długo. Jest to zbiór dwunastu z pozoru niepowiązanych ze sobą historii, które w rzeczywistości powiązane są przez coś niewidocznego na pierwszy rzut oka. Każda z nich opowiada o sposobie przeżywania smutku, tytułowego pozostawania w samotności i radzenia sobie z negatywnymi emocjami.

Każdy rozdział to krótka historia, a dzięki ich zróżnicowaniu całość czytało się bardzo szybko, gdyż z jednej rzeczywistości w krótkim czasie jesteśmy przenoszeni do kolejnej. Dzięki temu zaciekawienie czytelnika nieustannie utrzymuje się na wysokim poziomie, bo każdego nowego bohatera chcemy poznać jak najlepiej.

Sięgając po ten tytuł należy spodziewać się zderzenia z emocjami, które nie są łatwe i przyjemne, ale są elementem życia i cieszy mnie, że są one oswajane z pomocą tego typu książek.

Szukacie innowacji i elementów dodatkowych w książkach? Tu do każdego rozdziału autorka proponuje inną piosenkę – kod ze ścieżką muzyczną można bezpośrednio zeskanować i otworzyć w aplikacji z utworami odpowiednią piosenkę. Genialne rozwiązanie pozwalające jeszcze lepiej wczuć się nie tylko w to co przeżywają bohaterowie, ale także w nastrój, który towarzyszył autorce w procesie tworzenia. Jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć zachęcam do podzielenia się tym, która historia najbardziej was poruszyła – mnie zdecydowanie ta o zaniku pamięci. Ale znajdziecie tu także problem praco...

Samotność wśród ludzi czy w pojedynkę? Co jest gorsze?

Dwanaście historii ohikikomori– japońskim wirusie samotności.
Każdy z bohaterów danego opowiadania wpadł w sidła samotności.

Autorka porusza bardzo trudny temat -Samotność i depresja to choroba naszych czasów. Pandemia naraziła nas jeszcze bardziej. Początkowo po wybuchu epidemii większość z nas cieszyła się, że została w domu. A jak było później? Czy z biegiem czasu nie było tylko gorzej z psychiką?

Historie są smutne, przepełnione bólem.

Bohaterowie, którzy szerokiego uśmiechu na twarzy, świetnej pracy i wysokich zarobków wpadali w sidła samotności.
Samotności, która niejednokrotnie skończyła się dla nich bardzo tragicznie.

Każda historia mniej lub bardziej mnie zaintrygowała.
Czytaniu towarzyszyła mi melancholia I refleksja nad własnym życiem.

Niektóre opowiadania wydawały mi się naciągane, jednak wiem, jaki miał być przekaz.

Wirus może dopaść każdego.
Niezależnie od ilości pieniędzy, miejsca zamieszkania czy wieku.
Każdy z nas jest narażony na samotność.

Dlatego tak ważne jest,byśmy umieli prosić o pomoc.Nie wstydzili się.

Dzień dobry, moi Kochani 



Bez zbędnych wstępów, przechodzę do meritum. Po lekturze tej książki czuję się zupełnie rozbita i metaforycznie naga - obdarta z najczulszych uczuć i emocji; bezbronna jak dziecko i pokiereszowana bagażem niewyobrażalnie trudnych doświadczeń, którymi podzielili się ze mną bohaterowie. Kotłują mi się w głowie słowa A. Kępińskiego: „Im większe w człowieku wewnętrzne rozbicie, poczucie własnej słabości, niepewność i lęk, tym większa tęsknota za czymś, co go z powro...

Dziś premierę ma wyjątkowa książka. Książka, która zasłużyła na to, aby jej recenzję zacząć od słów..

Kochani, przedstawiam Wam dziś pierwszego ulubieńca roku 2023.

Książka o wirusie samotności, czyli tytułowym hikikomori. Dotyka on ludzi biednych, bogatych, z różnych stron świata, z różnymi życiowymi historiami. Tak naprawdę każdy może stanąć z nim oko w oko.
Bałam się początkowo, że krótka forma jak zawsze pozostawi po sobie rozczarowanie i niedosyt. A w tym przypadku było zupełnie inaczej. Każde z tych dwunastu opowiadań to kompletna, zamknięta całość, która na dodatek przemawia do człowieka lepiej niż niejedna książka posiadająca kilkaset stron. Nie wszystkie mają pozytywne zakończenie, ale wszystkie pokazują, że samotnym można być w pojedynkę, ale i wśród ludzi.
Praktycznie połowę przeczytałam w podróży w pociągu, drugą połowę od razu kiedy dojechałam do Lublina, bo nie mogłam się powstrzymać. Nie muszę mówić, że niektóre opowiadania przyprawiły mnie o łzy w oczach.

Autorka zafundowała nam ogromną dawkę emocji. “Hikikomori” porusza, uczy, skłania do refleksji. Pokazuje nam ludzi skrzywdzonych, poddających się, ale i walczących o powrót do dawnego życia...
Całym sercem polecam tę książkę. Pięknie pokazuje ulotność chwil w życiu, a przede wszystkim to, że każdy człowiek może mierzyć się z problemami, nawet jeśli jego życie wydaje się idealne, a uśmiech nie schodzi z twarzy..

Czy spotkaliście się kiedyś z terminem hikikomori?

Ja przyznaję szczerze,że pierwszy raz miałam z nim styczność. Inna nazwa to „wirus samotności“, a jego genezę znajdziemy w Azji, a dokładnie w Japonii, gdzie w latach 90.XX wieku nasilił się problem izolacji społecznej, zamykania się w czterech ścianach.

Pola Rise stworzyła 12 różnych historii, które zamknęła w tytule „Hikikomori. Historie o uciekaniu w samotność”. Każda z nich jest inna, ale łączy je wspólny mianownik – niemożność uczestnictwa w życiu społecznym. I nie jest ważne to, czy ktoś jest sławny, biedny czy bogaty. Samotność może dopaść każdego, a próba izolacji nie zawsze polega na zamknięciu się w danej przestrzeni, czasem jest to ucieczka do wirtualnego świata, a nawet innego miasta. Każde opowiadanie opowiada inną historię, każda z nich może wydarzyć się obok nas, a nawet nam.

Autorka pisze poprawnie, opowiadania czyta się szybko. Ciekawostką jest, że książka ta jest częscią interdyscyplinarnego konceptu, na początku każdej historii zamieszczony jest kod, który przekierowuje nas do utworu z nią powiązanego.

Chciałabym zwrócić również uwagę na niezwykle ładne wydanie. Jeżeli bliżej przyjrzymy się okładce, odnajdziemy w niej też odniesienie do treści

Opowiadania to bardzo wymagająca forma, w której autor może wykazać się swoim kunsztem. Pola Rise podjęła się bardzo trudnego zadania i w moim odczuciu nie do końca mu podobała. Żadne z tych opowiadań nie zostanie ze mną na dłużej. ,,Hikikomori. Historie o uciekaniu w samotność" Poli Rise to dla mnie nieoszlifowany diament, w którym zdecydowanie widać pomysł i potencjał, ale nic więcej.