Opinia na temat książki Gdy umarli mówią

Claas Buschmann to niemiecki patolog, niegdyś ordynator w berlińskim Instytucie Medycyny Sądowej, dzisiaj zastępca dyrektora w Instytucie Medycyny Sądowej Szpitala Uniwersyteckiego w Szlezwiku-Holsztynie. Na samej podstawie zawodowej kariery możemy więc widzieć w nim osobę kompetentną do tego, by mówić jak wygląda praca na zlecenie prokuratury i właśnie to sprawiło, że po jego książkę sięgnęłam.

W swoim debiucie wchodził momentami w narrację typowo autobiograficzną (szczególnie na początku, gdy opowiadał o tym, jak z ratownika medycznego stał się patologiem) i wrzucił sporo wstawek z opiniami (niemedycznymi, co bywało irytujące, jako że momentami działał mi na nerwy jako osoba), ale przede wszystkim w szczegółowy sposób opisał niektóre przypadki, które spotkał w trakcie pracy. Skupił się na naukowych informacjach odnośnie biologii ludzkiego ciała, informacjach, o które zwykle trudno w tytułach popularnonaukowo-kryminalnych, jakie wolą wywołać sensację niż dać konkretną wiedzę. Pomiędzy je natomiast wrzucił zarys tła spraw (czasami mocno fabularyzowany) czy informacje odnośnie codziennej pracy w zawodzie, dzięki czemu całość stała się popularnonaukowym true crime, które ma nie tylko angażować, ale też dać faktyczny obraz profesji. I dzięki temu jestem zadowolona z lektury, choć ma trochę za uszami. Ale. Jako że zwykle nie oczekuje się po tego typu literaturze zbyt wiele (w końcu ani to reportaż, ani tytuł naukowy) możemy autorowi wybaczyć odrobinę więcej, niż normalnie. A przynajmniej dzięki niemu patolog przestanie w oczach czytelników być ekscentrycznym samotnikiem plączącym się na miejscu zbrodni w prywatnych ciuchach, a nad ciałem denata zajadającym kanapki. W końcu!

przekł. Ewa Kochanowska