Floryda

"Nie ustąpię ani o centymetr."

Pięć opowiadań z Florydą w tle, ale tak daleko, że się jej prawie nie zauważa. Pięć gadających głów - głów, należących do prostych ludzi z prowincji, wyrzuconych gdzieś na margines życia. Słuchamy (tak, słuchamy: język, którym pisze Bogdał, to język mówiony, a nawet jakiś żargon najuboższych, niewykształconych kręgów społecznych, z błędami językowymi) ich monologów właściwie bez większego znużenia - autor świetnie operuje językiem, nie przeszkadza temu nawet fakt, iż zdania są bardzo długie. Jest tak dlatego, że składają się one w istocie z krótkich, prostych fraz, jak w reportażu. W dwu opowiadaniach (pierwsze i ostatnie) raziła tęsknota bohaterów do uwiecznieniu swych losów w filmie - podejrzewam, że to bardziej obsesja czy słabość autora-scenarzysty, niż potrzeba jego bohaterów. Również sposób myślenia i mówienia postaci żeńskich nie wydał mi się nazbyt autentyczny - są bardzo męskie. Owszem, nieświadome żeńskiej natury baboszony spotyka się w autobusach i w tramwajach, gdzie klną publicznie w żywy kamień, gdyż uległy prymitywnym męskim wzorcom - ale to wyraźna poza, to wszystko na pokaz - nie podejrzewam, by potrzebowały tego w monologu wewnętrznym. A tylko z takimi kobietami mamy tutaj do czynienia. Chwilami miałem wrażenie, że Bogdał czytał wcześniej "Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi" W.D. Fostera. Jego postaci również są dość paskudne, tyle, że akcja toczy się w zabitych deskami polskich wsiach i miasteczkach, zamiast w środow...