Filmowy neomodernizm

Rafał Syska to niewątpliwie jeden z najwybitniejszych krytyków filmowych w Polsce - obok Tadeusza Sobolewskiego, Magdaleny Bartczak czy Krzysztofa Loski najbliższy w formułowaniu, jak oddziałuje kino na widza. Niełatwy temat, bo jak opowiadać o twórcach filmowych, którzy kino postrzegają, jak codzienną modlitwę, nie przyspieszają narracji, jak w mainstreamie. Są outsiderami rzeczywistości, w której szukają schronienia dla pamięci, dla introspektywnej działalności czy dokumentalnej harmonii ujęć. Próba rozłożenia na czynniki pierwsze to, co w filmach Sarunasa Bartas, Bela Tarr, Aleksadra Sokurow jest nieskazitelnie płynne, trudne do opisania na język literacki. Kino to nie tylko fajerwerki i zamknięta forma, lecz trwałe poszukiwanie nowych bodźców, wykraczanie poza ustalany limit metrażu, znajdowanie nowej wrażliwości dla publiczności, która porzuciła wielomiliardowe widowiska na poczet osobistych projektów. Porzucając kino masowe na rzecz ludzi skrajnie nieprzystających do dzisiejszej konkurencji filmowej. Którzy nigdy nie pogodzili się, aby traktować kino jako rozrywkę i lans na dywanach na Zachodzie. Napisana wybitnym piórem, ale Rafał przyzwyczaił do interesujących rejestrów z kamery wideo. Temat potraktowany ze smakiem i z wiarą, że kino jeszcze nie powiedziało ostatniego słowa. Obowiązkowa pozycja, dla każdego, kto szuka czegoś więcej niż płytkich emocji przy ekranie.



...