Farba znaczy krew

Miałem nie opisać opinii do tej książki, ale bardzo mi przykro – sumienie mi nie pozwala… Uprzedzam, subiektywizm będzie się lał oknami i drzwiami.
Cóż, od zawsze wiadomo, że neofici są najgorsi… I Autor się w to wpisuje idealnie.
Rzucam myślistwo, przechodzę na wegetarianizm. Piję zieloną herbatkę. Sztampa? Sztampa, ale ludziom się widać podoba.
Autor rzuca łowiectwo po dwudziestu latach polowań. I super. Chwała mu za to. Tyle pisze o etyce łowieckiej, powołuje się na różne zapisy, ale jego wspomnienia to niestety wielki jej brak. Nie tylko tej łowieckiej. Kto normalny łapie przez dwa dni osiemnaście szczupaków i wszystkie zabiera do domu?
Że myśliwi są różni to wiem nie od dziś. Że PZŁ to bagno w bagnie to też wiem. Każdy monopol jest słaby, a gdy takim monopolem rządzą jeszcze ludzie żądni władzy – robi się to, co się robi. To, że niektórzy nie powinni zostawać myśliwymi – to jedyny punkt, w którym zgadzam się z Autorem. Ale taki jest PZŁ. Zdawałem egzamin w jednej części Polski, gdzie odsiew kandydatów był ogromny, naprawdę człowiek bez podstaw zoologii czy bhp nie miał szans zostać myśliwym. O uprawnienia na wyższy poziom wtajemniczenia starałem się już w drugim końcu kraju. Tu podejście było całkowicie inne. Zdawał każdy. Liczyły się wyniki… Jak już pisałem taki jest PZŁ. Ale to nie miejsce na szersze opisy. W końcu oceniam książkę a nie PZŁ, któremu dowalać ostatnio jest „trendi”.
U Autora wychodzą właśnie elementarne braki w wykształceniu przyrod...

Farba - krew
Postrzałek - zranione zwierzę, które trzeba dobić
Strzał na komorę - w serce
To przykłady wielu eufemizmów, dzięki którym myśliwi kamuflują niewygodną prawdę - to, że zabijają zwierzęta w ramach hobby. Jest jeszcze parę psychologicznych mechanizmów w użyciu - przywracanie równowagi w przyrodzie, eliminacja chorych osobników itp. Autor, Zenon Kruczyński, eks-myśliwy, przytacza wiele argumentów, którymi grupy łowieckie starają się zamydlić oczy reszcie społeczeństwa oraz przedstawia ich słabość. Faktem jest, że liczba zwierzyny łownej rośnie bo drapieżników jej zagrażających brakuje w ekosystemie. Ale już to, że w wyniku karmienia jej przez myśliwych ogromnymi ilościami pożywienia lochy dzików dojrzewają wcześniej i mają więcej młodych w miocie, było dla mnie nowością. Nie myślałam też nigdy o ilości ołowiu zostawianego w lasach i glebie. Nie sądziłam jak bardzo technika ułatwia zabijanie zwierząt - urządzenia emitujące dźwięki wabiące zwierzęta i broń umożliwiająca oddanie celnego strzału z odległości kilkuset metrów (no, odwagi to wielkiej nie wymaga, nieprawdaż?). Zdziwiło mnie też jak bardzo łowiectwo jest żarłocznym hobby pod względem pieniędzy i czasu oraz jak silne jest ich lobby wa władzach na wszystkich szczeblach.
Książka podzielona jest na dwie główne części - w pierwszej autor wspomina swoją drogę myśliwego, od dzieciaka wychowującego się w tym środowisku, aż do momentu kiedy przestał zabijać. Literacko nie jest to majstersztyk ale jest ...

Zgadzam się z każdym słowem przedmówców.
Wstrząsająca.
Potrzebna.
Ważna.
Obowiązkowa.
Wyklęta przez lobby myśliwych.
Godna polecenia.
Wyjątkowa.