Entropia

Druga część trylogii Krajňaka wydała mi się znacznie lepsza - bardziej spoista stylistycznie, integralna także jeśli chodzi o tok narracji, która jest na tyle intensywna, że najlepiej przeczytać ją "jednym haustem", by nie stracić zawartego w niej rytmu, tempa biegu w pogoni za jedną z postaci. Za ten efekt wdzięczny jestem chyba głównie tłumaczowi, Miłoszowi Waligórskiemu, którego starania naprawdę były warte zachodu - w większym stopniu możemy dzięki temu docenić dzieło słowackiego autora. Cieszą także przypisy od tłumacza, przybliżające pojawiające się na kartach historyczne postaci, głównie łemkowskich artystów, a w pierwszej części tego brakuje.

W powieści ponownie odnajdujemy się po drugiej, słowackiej stronie Przełęczy Dukielskiej, ale akcja popędzi nas przez góry (Beskidy i Bieszczady) na polską stronę, a potem aż do Kurdwanówki pod Buczacz, z małym interludium z Polakami w Nowym Jorku lub może w Chicago po drodze. Głównym wątkiem jest pogoń smutnego Buko i wesołego Forela - nowego rodzaju Świdrygi i Midrygi - wysłanych przez Pomarańczowego Mnicha (buddyjska figura symbolizująca równowagę we Wszechświecie?) za tajemnicą kata Pepy (Józef Wissarionowicz prawzorem?), który odradza się we wszystkich epokach w postaci tyranów i morderców. Należy zgłębić jego tajemnicę, by zapobiec odradzaniu się zła, morderstw, wojny. Z mocy popełnionego przezeń zła chce bowiem skorzystać zmieniający postać i wodzący ludzi na pokuszenie Wychudły Schizofrenik - porte parole diabła...