Eliza i Kordian kontra Dziadek Wampir

Eliza i Kordian to rodzeństwo, które różni się charakterem, ale wskoczyło by za sobą w ogień. Kiedy ich babcia poznaje nowego partnera, który zaprasza ich w swoje okolice, postanawiają mu się bacznie przyjrzeć. Tym bardziej kiedy okazuje się, że miejscowość do której zmierzają słynie z obecności wampirów. Czy Witold Kiełczyński przystojny i bogaty mężczyzna, niemalże idealny kandydat na męża jest tym za kogo się podaje? A może blada cera, unikanie słońca, brak czosnku w jadłospisie jednak coś oznaczają?
Amelia napisała świetne opowiadanie z elementami grozy dla młodzieży. Czułam napięcie i momenty niepewności, które prowadziły fabułę na właściwe tory. Ogromną zaletą jest charakterystyka najmłodszych postaci. Bardzo podobał mi się język jakim posługują się najmłodsi i ich tok rozumowania. Na szczęście autorce udało się uniknąć zrobienia z dzieciaków osób których IQ przekracza normy społeczne. Mali detektywi również mają w sobie dużo uroku. Ode mnie 7/10.

Eliza i Kordian wyjeżdżają ze swoją Babcią w okolice Mazur, by tam poznać jej nowego wybranka, który na pierwszy rzut oka wydaje się idealnym kandydatem na męża. O miasteczku krąży legenda — podobno kiedyś mieszkały tu krwiożercze wampiry. Czy okaże się, że jest w niej ziarnko prawdy?

“Eliza i Kordian kontra Dziadek Wampir” to debiutancka historia 15-letniej Amelii Długosz. Sam fakt, że tak młoda osoba podjęła się tak odważnego zadania, jak napisanie i wydanie własnej książki, zasługuje na duży podziw. Pomysł na fabułę jest dla mnie jak najbardziej trafiony. Było interesująco, momentami pojawiała się groza, ale jednocześnie byłam w stanie przewidzieć całość opowieści. Uważam, że to historia dedykowana raczej młodszemu czytelnikowi. Z pewnością przeżyłby on o wiele więcej emocji podczas lektury. Eliza i Kordian to zupełne przeciwieństwa, ale mimo wszystko potrafią połączyć siły, by rozwiązać upiorną zagadkę. To nastoletni bohaterowie pełni werwy, którzy nie marnują ani chwili, przez co wydarzenia biegną bardzo dynamicznie. “Elizę i Kordiana…” czyta się szybko, to opowieść na godzinkę lub dwie. Sam styl autorki z pewnością wymaga jeszcze doszlifowania. Znalazłam w tej historii sporo powtórzeń i zdań, których konstrukcja zaburza ich sens. Sięgnijcie po to opowiadanie w wolnej chwili, żeby sami sprawdzić, jaki potencjał drzemie w Amelii. Trzymam za nią kciuki i z niecierpliwością wypatruję jej kolejnych książek.