Książka jest pierwszą monografią historycznoliteracką fascynującego, a mało dotychczas znanego zjawiska, jakim u początków polskiego średniowiecza było powstanie łacińskich modlitw uczonej córki króla Mieszka II, Gertrudy, która przesyciła swoje orationes osobistymi wyznaniami i aluzjami do dramatycznych losów własnych oraz swego syna. Pozwala to rozpatrywać jej libellus precum na tle zachodnioeuropejskiej tradycji autobiograficznej.