Dziewczynki

„Piszę wtej książ­ce odziew­czyń­sko­ści idziew­czyn­ko­wa­to­ści, ale sta­ram się onich pisać przede wszyst­kim wtakim wy­mia­rze, który sama naj­moc­niej za­pa­mię­ta­łam: jako ma­rze­niu otoż­sa­mo­ści, która może pod­le­gać nie­ustan­nej zmia­nie, izłu­dze­niu, że ludz­kie życie– zanim (ijeśli wogóle) obie­rze jeden kształt, wktó­rym osta­tecz­nie stę­że­je iosią­dzie– ma szan­sę mie­nić się, mu­so­wać, być wwiecz­nej po­dró­ży icią­głym prze­ista­cza­niu, że można żyć bez ko­niecz­no­ści po­dej­mo­wa­nia de­cy­zji co do tego, kim się jest lub bę­dzie.“

Z krótkimi esejami najwyraźniej zawsze będę już miała jeden problem — przypominają mi wstęp do czegoś większego. Weronika Murek porusza tematy nie tylko ważne, ale też ciekawe, tyle że jej teksty nie dają wiedzy, a jedynie stanowią zachętę do zyskania jej. Bo może i autorka mówi o reklamach podpasek, kieszeniach czy sikaniu, o upodobaniu do lolit, narzucaniu ideału grzecznej dziewczynki czy wchodzeniu w role, ale nie ma w tym analiz ani szerszego spojrzenia. Zwykle bywa zbyt powierzchownie, jedynie liznięte. I jasne, czyta się to dobrze, a kilka myśli ubranych w słowa dzięki Murek musiałam zaznaczyć, bo mocno do mnie trafiły, ale co faktycznie tytuł ten daje? Dla kogoś, kto z poruszanymi tematami jeszcze się nie spotkał, eseje te będą otwarciem oczu, ale dla reszty mogą okazać się zawodem. Sama znajduje się od niego o krok. Krok, przed którym powstrzymało mnie kilka lepszych tekstów (rozdział o sikaniu czy pr...

"Dziewczynka uczy się, że jej obowiązkiem jest obdarzanie sobą i udzielanie dostępu do siebie po to tylko, aby komuś innemu było lepiej."

"Dziewczynki" Weroniki Murek to zbiór esejów, które wyzwalają tytułowe bohaterki z trujących kulturowych przekonań, że są niepoważne i nic nie znaczą, no może za wyjątkiem Anny Frank, bo jej zapiski, jako w zasadzie jedyne tego rodzaju, traktuje się poważnie. Jej pamiętnik uznany jest za relację człowieka, którego doświadczenia mogą mieć znaczenie nawet dla dorosłych.

Podoba mi się, że autorka - próbując opowiedzieć o tym, czym jest dziewczynkowatość, sięga po formę eseju, który jest wyborem nieszablonowym. Podejście Murek do tematu, zaskakujące refleksje, dosyć otwarta kompozycją - nazwana przez wydawcę 'niesforną narracją', wszystko to sprawia, że czytelnik dostaje do ręki pewien interesujący zarys. Oznacza to między innymi, że podjęty tu temat wcale nie jest wyczerpany, a tylko sprowokować powinien do dalszych, samodzielnych rozważań.

Ważną cechą każdego dobrego eseju jest erudycyjność – autorzy często imponują wiedzą z zakresu filozofii, historii, znajomości kultury antycznej, muzyki. Uspokajam, że i w tym tekście nie zabraknie przykładów portretów młodych dam, obecnych w kulturze i sztuce. Pojawią się postaci realne, ale przede wszystkim te, będące wytworem artystycznej wyobraźni. Mamy w "Dziewczynkach" całą defiladę bohaterek, które odgrywały ogromną ro...