Opinia na temat książki Dziewczyna z wrzosowisk

Róża i David przeżyli piekło obozu, tracąc w II wojnie światowej rodziców. Ucieczka do Anglii, rodziny matki miała być dla nich ratunkiem. Niestety na miejscu odnalazł ich ktoś, dzięki komu nie mogli zostawić za sobą wojennej przeszłości.

Mija kilkanaście lat od tamtych wydarzeń. Róża nie utrzymuje kontaktów z bratem, samotnie wychowując syna i córkę. W opiece nad dziećmi pomaga jej sąsiadka, która wychowuje z mężem córkę o imieniu Leah. Dziewczyna, dorastając z każdym dniem, staje się coraz piękniejsza. Kilka lat później zostaje dostrzeżona przez agentkę, która wprowadza ją w świat modelingu. Z pozoru szczęśliwe życie, nie do końca takie jest, ponieważ Leah tęskni za miłością swojego życia. Czy dziewczyna znajdzie szczęście i miłość? A może dopadnie ją zapomniana przez nią przepowiednia, która nie niesie ze sobą nic dobrego?

Twórczość Lucindy znam z pierwszego tomu serii Siedmiu sióstr. Postanowiłam sięgnąć po książkę spoza tej serii i wybór padł na Dziewczynę z wrzosowisk. Podobała mi się wielowątkowość tej książki, choć z początku byłam przekonana, że mnogość wątków mnie przytłoczy. W ostatecznym rozrachunku zawiodłam się na trzech rzeczach. Po pierwsze myślałam, że polski wątek, dotyczący wojny światowej będzie nieco bardziej rozwinięty. Samo wspomnienie o wojnie w zagranicznej literaturze to i tak sporo, ale myślałam, że autorka poświęci temu trochę więcej czasu. Po drugie, naiwność kobiet w tej fabule pozbawiła mnie sił i cierpliwości. Ileż ja razy klęłam pod nosem, kiedy słyszałam myśli pewnych siebie kobiet, które naiwnie wierzyły w intencje mężczyzn. Czasami czułam się w jakiejś telenoweli. Po trzecie żałuję, że nie do końca udało się oddać klimat wrzosowisk. To miejsce zasłużyło na więcej uwagi. Mimo tych moich narzekań bardzo dobrze czytało mi się tę powieść, którą oceniam 8/10.