Dziennik z Gusen

Aldo Capri - absolwent Akademii Sztuk Pięknych, a kolejno profesor i dziekan wydziału malarstwa w jednej z włoskich uczelni. Człowiek wielu talentów, lecz szczególnie rysunku i malarstwa, głowa licznej rodziny, a w końcu więzień obozów pracy podczas drugiej wojny światowej. To właśnie talent malarski Capriego zapewnił mu nieco lepszy byt, być może dzięki temu narrator przeżył pobyt, zaś relacja, jaką zapoczątkowały pierwsze święta Bożego Narodzenia z dala od rodziny i emocje z nimi związane stała się zarzewiem powstania niniejszej książki. W pierwszej kolejności zebrane listy, kolejno uzupełnione w rozmowach z synem stanowią dziś osobliwy pamiętnik, pełen emocji targających stęsknionym mężem i ojcem, wzruszeń i żalu nad losem człowieka zamkniętego w obozie, ale i ogromnej pasji, która trzymała Aldiego na powierzchni. Tworzył nie tylko by poprawić swój więzienny byt, tworzył, bo kochał, bo w ten sposób wyrażał swoje emocje i troski.

Książka składa się z listów do żony, jakie nigdy nie zostały wysłane, a miały swój udział w codzienności autora oraz z relacji po rzeczywistości obozowej już na wolności po wyzwoleniu przez Sowietów. Szczerze mówiąc listy wydają mi się być bardzo osobiste, naszpikowane wewnętrznymi rozterkami autora oraz tęsknotą za bliskimi, natomiast bardziej przemawia do mnie przeplatana między listami prosta narracja, jakby ukierunkowana typowo na czytelnika.
Piękne wspomnienia z przeszłości, marzenia o powrocie do miejsc...

Historie osób, które doświadczyły piekła obozu koncentracyjnego, to przerażające świadectwa okrucieństwa, bestialstwa i upodlenia. Równocześnie pokazują jak wielką w sobie człowiek może mieć wolę walki, pragnienie przetrwania, wiarę i nadzieję.

Te ostatnie bardzo widoczne są w postawie i opisach głównego bohatera książki, autora dziennika spisywanego potajemnie, w obozie pracy, na skrawkach papieru.

Aldo Carpi - malarz, artysta miłujący także muzykę, trafia do obozu w 1944 roku, na podstawie donosu. Jego talent pozwala mu wieść nieco łagodniejsze życie, niż inni więźniowie, ponieważ zostaje malarzem na życzenie. Tworzy głównie szkicowane portrety, które zleceniodawcy wysyłają do swych rodzin.

Bohatera przy życiu trzyma jego wiara i miłość. Miłość do żony, do której pisze nieustannie listy, z których między innymi powstaje właśnie dziennik. Aldo znajduje też ukojenie w rysunkach i muzyce, której wspomnienie jest bardzo często widoczne w jego opisach.

Świadectwo, które przekazuje jest przerażające, pełne bólu, cierpienia, śmierci, udręczenia i nieludzkiego traktowania. Mimo tego, niestety mam z tą książką problem. Nie potrafiłam poczuć jej klimatu podczas lektury, przez co po przeczytaniu czułam niedosyt. Czegoś tu mi zabrakło.

Jednak uważam, że książki z tego gatunku każdy powinien oceniać indywidualnie. Dlatego przy tym tytule nie wskazuję liczby gwiazdek.

Nie jest to książka, która mówi tylko okrucieństwie wojny, o tym jak wyglądało życie w obozie, to historia o miłości i ogromnej wierze…

Aldo Carpi przelewa na papier niemalże codziennie myśli, które kieruje do swojej żony. Nie narzeka na to co go spotkało, w każdym jego słowie czuć niesamowite uczucie jakim darzy swoją rodzinę, to właśnie żona i ich dzieci stanowią dla niego największy sens oraz Bóg. Sam fakt, że powtarza swój rytuał piśmienniczy stanowi ogromne niebezpieczeństwo, gdyby tylko został przyłapany groziłoby mu ogromna kara, ale nie zważa na to. Czuje ogromną potrzebę nieustannego kontaktu z bliskimi, oczywiście tylko w formie mentalnej, ale już to stanowi dla niego pewnego rodzaju spokój ducha.

„Dwie pewne rzeczy znajdują się poza tym cienkim murem - Bóg i wy; wystarczy, że raz zadrżę, a ta ściana poruszy się niczym błona bębenkowa, by powiadomić mnie, że zaraz za tym murem jest miłość i nadzieja.”

Zwrócona jest tu również uwaga na to w jaki sposób można było „przetrwać” obóz. Aldo Carpi, profesor malarstwa, ku jego uciesze nie pracował w kamieniołomach, czy w innym tego typu miejscu, które powodowało ogromny spadek sil. Stał się, dzięki swojemu talentowi i zawodowi pewnego rodzaju „malarzem na zlecenie”.

Byłam pod ogromnym wrażeniem ile miejsca zostało tutaj poświęcone muzyce… Autor bardzo często opowiada o Mozarcie, Beethovenie, Scarlattim i o innych kompozytorach, o ich twórczości, po prostu o sztuce. Wspomina o tym z w...

Jestem miłośnikiem książek historycznych. Tych, które są oparte na faktach i tych, które są fikcją. Kiedy zobaczyłam "Dziennik z Gusen" pomyślałam sobie, że tę książkę powinnam przeczytać, że będzie to coś wiarygodnego i wstrząsającego. W końcu autor książki spędził półttora roku w obozie w Gusen.

Dlatego nie rozumiem kompletnie dlaczego ta książka mnie nie porwała, nie wywarła na mnie żadnego wrażenia. Gdyby nie to, że jest to dokument napisany przez osobę, która spędziła tam półtora roku pomyślałabym, że autor po prostu "próbuje" siebie w innej literaturze i niekoniecznie mu to wyszło. Ale tak nie jest. Totalnie tego nie rozumiem. Czytając notkę autora byłam przekonana, że ta historia będzie przesączona ogromną ilością emocji, że nie będę mogła przebrnąć przez tę historię i że będzie ona bardzo trudna. Tymczasem przeczytałam ją od A do Z i .... Tyle. Przez to ta książka jest dla mnie "dziwnym zjawiskiem". Nie potrafię tego inaczej określić.

Jestem na nie i raczej nie polecam i nie zachęcam do przeczytania tej książki.