Cytaty z książki "Dziedzictwo Pandory"

“Moc płynąca w moich żyłach zaczęła mnie pochłaniać. Poddałam się jej, nie wiedziałam tylko, jakie przyniesie to konsekwencje.”

“Błądząc wśród cieni, poczułam, jakby z mojego ciała wyrywano jego fragmenty. Ból, który mnie przeszył, spowodował, że szarpnęłam się i otworzyłam szeroko oczy. Pomimo cierpienia nie krzyczałam. Otępienie pozwalało mi tylko bezradnie rozchylać usta, zatrzymując w nich dowód katuszy.”

“Moc często obracała się przeciwko nim. Wysysała z nich energię, popychała w ramiona obłędu. Pod wpływem własnych zaklęć topiły się, dusiły wijącymi się konarami drzew, rozrywało je powietrze. Zdarzały się samozapalenia.”

“Trwałam na granicy świadomości, a dni zlewały się z nocami. Ciemność była moja przyjaciółką, dopóki nie zapadałam w niespokojny sen. Dzień przypominał, że po zmierzchu znów nawiedzą mnie nocne mary.”

“Blizny były świeże, nie tylko te na ciele. Te w duszy również paliły. Wiedziałam, że minie jeszcze sporo czasu, nim przestaną mi dokuczać.”

“Sama muszę dźwigać ten ciężar, nikt nie będzie odbierał mi przyjemności z dręczenia samej siebie!”

“Gdzieś głęboko skrywałam cierpienie, które wracało nocami, skrywałam koszmary, w których odwiedzały mnie moje ofiary.”

“Noc wydawała się ciężka, jak obietnica mroku, który towarzyszył księżycowi w nowiu. Pozwoliłam, by intuicja sama prowadziła mnie korytarzami skąpanymi w blasku pochodni.”