Opinia na temat książki Dzieci Watykanu

Odkąd zobaczyłam książkę „Dzieci Watykanu” wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. O ukrywanych przez kościół tajemnicach jest w ostatnim czasie dość głośno. Co chwilę wychodzą na jaw ich przewinienia, sekrety i haniebne czyny. Dlatego też z przyjemnością zabrałam się za lekturę tej książki.

„Dzieci Watykanu” to reportaż, który mnie niezwykle mocno poruszył. Wszystko za sprawą tego czego dotyczy. Handel dziećmi, które są rzekomo sierotami wojennymi to temat, który mną wstrząsał. Wcześniej nie słyszałam o tym procederze, ale poznając bliżej tę historię momentami aż się gotowałam w środku. Jak okrutni byli ludzie kościoła, którzy mieli być przykładem dla społeczeństwa, a wykorzystując swoja pozycje skazywali dzieci na cierpienie.

Maria Laurino w swoim reportażu „Dzieci Watykanu” przedstawia nam prawdziwe historie dzieci rozdzielonych z rodzicami w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Autorka przedstawia historie kobiet, którym zostały narzucane bezwzględne zasady moralne, a dzieci zostały im odebrane. To opowieść o bólu, cierpieniu i krzywdzie jaką Kościół katolicki wyrządził niezamężnym kobietom kierując się rzekomą moralnością.

Ważnym aspektem całej tej historii jest to, że w latach sześćdziesiątych temat czystości i dziewictwa był wręcz obsesją społeczną. Kobiety niezamężne, które zachodziły w ciążę były traktowane okrutnie. Były wyrzucane ze społeczności. Rodzina, przyjaciele się od nich odsuwali. Kobiety skazane na samotność decydowały się na oddawanie dzieci do ośrodków prowadzonych przez zakonnice. Jednak przy podpisywaniu dokumentów niejednokrotnie nieświadomie zgadzały się na adopcję dziecka przez rodziny w Ameryce.

Autorka przytacza kilka historii kobiet, których dzieci były oddane do adopcji. Dzięki rozmowom przeprowadzonych z pokrzywdzonymi kobietami przed Laurino, ukazuje się obraz, który jest wstrząsający. W tej książce jest ukazanych kilka historii, a takich przypadków było tysiące. Matki zostały rozdzielane ze swoimi dziećmi. Musiały zmagać się z bolesnymi stratami, osobistymi klęskami. Dzięki reportażowi „Dzieci Watykanu” widzimy jak kościół manipulował i podporządkowywał sobie życie ludzie. Kobiety znajdujące się na skraju i odrzucone przez społeczeństwo były w stanie zrobić wszystko, aby powrócić do społeczności.

Jak się domyślacie nie była to łatwa książka. Muszę przyznać, że czytałam ją przez kilka dni. Emocje, które we mnie wzbierały wraz z poznawaniem kolejnych historii były istnym rollercoasterem. Złość, wściekłość, ból, nienawiść. Sama będąc mamą nie wyobrażam sobie, że mogłabym stracić swoje dziecko poprzez chore ambicje kościoła. Autorka zagłębia się w psychikę bohaterów danych historii przez co dogłębniej rozumiemy ból i emocje jakie targały osobami, które musiały zmierzyć się z tymi sytuacjami. Chodzi tu zarówno o dzieci, które odnajdowały swoje korzenie, ale i matki, które odnajdywały swoje dzieci. Właśnie te momenty spotkań po latach, były dla mnie najbardziej wzruszające.


Reasumując, „Dzieci Watykanu” to powieść, która wstrząsa. To powieść, która boli. To powieść, która pokazuje jak cienkie są granice moralności, a przede wszystkim to powieść, która zmusza nas do przemyśleń na temat Kościoła i jego manipulacji społeczeństwem. Książka ta nam pokazuje jak instytucja może zniszczyć zwykłego człowieka jednocześnie zostawiając w jego sercu bolesną bliznę na całe życie. „Dzieci Watykanu” to nie jest łatwa książka. Wyciska ona łzy, skłania do przemyśleń i boli z każdą stroną mocniej. Jednak Maria Laurino pokazuje ile Kościół skrywa okrutnych tajemnic… „Dzieci Watykanu” to bardzo ważna książka, która rozlicza z przeszłości.

IG: libresunn