Dwie rodziny

"Dwie rodziny" to moje pierwsze spotkanie z autorką, co do której miałam dość wysokie oczekwania i niestety się zawiodłam. Spróbuję dać jej jeszcze jedną szansę, kiedyś, może ta książka była zwykłym wypadkiem przy pracy. Gdy przeczytałam opis stwierdziłam, że czeka mnie pasjonująca lektura, plus do tego tyle pozytywnych komentarzy i ocen. Tylko kilka osób odważyło się napisać dokładnie to co i ja czuję ale ich opinie są tam gdzieś na szarym końcu, niepopularne. Taki sam klops spotkał mnie odnośnie książki Ewy Cielesz "Siedem szmacianych dat". Jednak wiadomo, ile ludzi tyle opinii dlatego zawsze samemu warto się przekonać i czasami jednak trzeba zaliczyć rozczarowanie, oby niezbyt często ;) :)

Przejdę do sedna :
- dialogi w tej powieści są tak infantylne, że aż zęby bolą, w szczególności dialogi pomiędzy mężyczynzami, czytając ich kwestie czułam jakby to kobiety się wypowiadały, do tego dość rozchwiane emocjonalnie
- dwie historie z końcówki XIII w miały się do treści fabuły jak pięść do nosa, żeby opowiedzieć historię Ewy i jej rodziny, nakreślić tło historyczne naprawdę nie trzeba było cofać się w czasie aż kilka wieków. Jedna z tych historii była na całe szczęście dość ciekawa i zajmująca - to historia przodków biologocznej matki Ewy. Historia przodków biologicznego ojca Ewy dość głupiutka i mało zajmująca, czytając w ogóle nie czułam ducha tamtej epoki.
- całą książkę ratowały tylko epizody z dawnych czasów i z roku 1975, gdzie poznaliśmy losy bio...

"Dwie rodziny" to historia, która mogłaby zdarzyć się naprawdę. Poznajemy Ewę i jej narzeczonego, którzy zbierają fundusze na ślub i wspólną przyszłość. Wszystko wskazywało na romantyczną powieść obyczajową - przyjemną w odbiorze, ale nie pozostającą długo w pamięci czytelnika. Tymczasem... w trakcie zagłębiania się w fabułę, zostałam wciągnięta w zamierzchłą przeszłość, gdzie żyły m.in. tancerki Apsary, kmerscy bojownicy, mnisi buddyjscy czy średniowieczni rycerze francuscy. Przed oczyma mojej wyobraźni autorka rysowała zręcznie nie jedną, a kilka niesamowitych historii, których nijak nie mogłam ze sobą połączyć; długo nie znajdowałam ich części wspólnej. Okazało się ostatecznie, że faktycznie są ze sobą powiązane. Pani Miszczuk splotła je w sposób zupełnie niesamowity. Z pewnością nie zapomnę szybko tej powieści.