Opinia na temat książki Dusze niczyje

Erna cierpi na depresję i z tego powodu przebywa w szpitalu. Jej leczenie trwa, a ona pomału zaczyna sobie z wszystkim radzić. Trwa II wojna światowa i dochodzi do ewakuacji miejsca, w którym przebywa. Kobieta jest pewna, że trafi w podobne miejsce, niestety jest w błędzie i to bardzo dużym. Trafia do tajemniczego zakładu psychiatrycznego, gdzie ma nadzieje na dalsze leczenie. Wizualnie miejsce jest piękne, jednak bardzo szybko się okazuje, że to tylko pozory, a przed nią ciężki czas. Głód, brak opieki, lekarstw, jakiejkolwiek terapii, bardzo brutalni pracownicy – to teraz jej codzienność. Erna rozumie, że musi się przystosować, to jedyna możliwość, żeby przetrwać. Zamiast leczenia, będzie musiała pracować i nie wychylać się, inaczej może źle skończyć.
Początki są bardzo ciężkie, jednak po pewnym czasie Erna zostaje wytypowana do pracy w administracji. Z jednej strony to dla niej szansa na przetrwanie, na lepsze warunki do życia, z drugiej poznaje machinę masowego uśmiercania chorych. Co kobieta odkryje? Jak potoczą się jej losy? Czy uda jej się przystosować i przetrwać?

II wojna światowa to czas, kiedy wielu ludzi przeżyło koszmar. Czytałam wiele pozycji o obozach, jednak to moja pierwsza, jeśli chodzi o zakłady dla ludzi chorych umysłowo. Jakie mam wrażenia po przeczytaniu? Zdecydowanie to nie jest książka dla każdego. Dlaczego? Ponieważ momentami jest dość brutalna, pokazująca koszmar, jaki przeżyli ludzie. We mnie wywołała ogromne emocje podczas czytania, chwilami nie mogłam wręcz powstrzymać łez.
Mnie książka wciągnęła bardzo. Przeczytałam ją w jeden wieczór\noc, a nie należy do cienkich, ma ponad 400 stron. Akcja sprawnie poprowadzona, ze zwrotami, które potrafiły mnie zaskoczyć.

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani, wywołujący emocje w czytelniku.

„Dusze niczyje” to ciekawa, a jednocześnie bardzo emocjonująca książka. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA