Domino

Pierwsza część losów Łucji z Gdyni, zatrzymana w 'Dżokerze' na sierpniu 1939 roku mnie zaintrygowała. Czekałam na kontynuację, ale myślałam, że będzie ona szła linearnie, po kolei, rozlaźle. A tu 'Domino' zaczęło się w roku 1969, gdy Łucja jest zgorzkniała i pisze listy do Krzysztofa narzekając na PRL.
Pojawiają się w tej części postacie z 'Dżokera', ale życie płynie dalej. Książka ukazuje te dalsze losy bohaterów ciekawie, bo dwupłaszczyznowo: od roku 1969 do strajków na Wybrzeżu w 1970 z całą prozą życia w PRLu, a jednocześnie retrospektywnie. Kotkowski i Łucja wspominają swoje losy wojenne, a potem powojenne. Mamy wyjaśnione, dlaczego stali się tak rozgoryczeni. Okazało się też jednocześnie, że życie przyniosło im pozytywne niespodzianki. Pojawia się też Anusia, córka Łucji z własnymi problemami. Jest miłość i tęsknota.
W wątkach retrospektywnych ukazano losy Polaków z Wybrzeża, najpierw za okupacji niemieckiej, a potem przez przemarsz Armii Czerwonej, potem w czasie Dzikiego Zachodu, gdy panowało bezprawie, a nowi nasiedleńcy chcieli albo się urządzić, albo wzbogacić. Gdy formowała się Polska Ludowa. Mamy echa bieżącej sytuacji politycznej, ale w kontekście codziennego życia bohaterów.
Książka jest pełna nadziei i rozczarowań, bohaterstwa i oportunizmu, lęku i nadziei. Życie w tamtych regionach nie było czarno-białe. Polacy mieszali się z Niemcami, a dzieci wrogów ludu musiały wstępować do partii.
To bardzo ciekawa dylogia gdyńska. Serdecznie ją polec...