Dom na klifie

Kolejne moje czytelnicze spotkanie z panią Szawją i kolejne niezbyt udane. Powieść "Dom na klifie" to bardzo ciepła i mądra opowieść o miłości, pasji i poświęceniu. A także o relacjach damsko-męskich. Pozwala odpowiedzieć na pytanie, czy małżeństwo z rozsądku w dzisiejszych czasach może mieć rację bytu. I jak się okazuję - może! Ale musi mieć ściśle określony cel, najlepiej finansowy.

Jeśli chodzi o sam główny temat powieści to jest jak najbardziej ciekawy i interesujący. Jednak mi najbardziej przeszkadza język i sposób pisania. Podobnie miałam z pierwszą książką autorki, którą czytałam, dlatego przypuszczam, że przez to nie zaliczę jej do grona ulubionych pisarek. Chociaż kto wie, jeszcze jedną powieść przeczytam na pewno.

Słyszę: Monika Szwaja i momentalnie wyciągam ręce w kierunku, z którego dobiega mnie głos. Tym razem było podobnie, ale... książka mnie nie zachwyciła. Przykro mi, ale fabuła była taka tere- fere kuku, że w ogóle żal serce ściska. Postacie ciotki Bianki i Leny były uderzająco podobne... Nietrafiony pomysł. Zosieńka i jej cholery też mnie nie przekonały. Adam... Adam może być. Jakiś najznośniejszy. Fabuła niby do kitu, ale zakończenie... Perełeczka. I za to lubię Szwaję- umie wybrnąć z każdej sytuacji.

Książka jest bardzo ciekawa. Pokazuje jak trudne może być życie dzieci w domu dziecka. Miałam do czynienia z tym środowiskiem, więc mogę powiedzieć, że książka dużo nie odbiega od rzeczywistego stanu rzeczy. Polecam ją osobom zainteresowanym tematyką domów dziecka oraz rodzinnych domów dziecka, ale nie tylko.

Przyjemna lektra. Nietypowa, z dużą dozą humoru i prawdziwego (dość smutnego) spojrzenia na domy dziecka i na to, jak trudno stworzyc rodzinny dom dziecka w Polsce.Warto!

Wzruszyła mnie ta historia. Całkiem inna niż przeczytane wcześniej prace tej autorki. Fikcja, ale bardzo bliska życia. Oby takich domów było jak najwięcej...

Świetna! Przez większość czytania miałam łzy w oczach - historie dzieci i ich rodziców bardzo mnie wzruszały. Warto przeczytać:)

Lubię tę autorkę za zestawienie - poważny problem i lekkie pióro. Podobnie jest w tej książce - temat jest trudny, dzieci, które nie są faktycznymi, a tylko społecznymi sierotami, patologia w domach dziecka, nawet rodzice głównej bohaterki, Zosi - są, delikatnie mówiąc, dysfunkcyjni.
Bohaterowie sympatyczni, zarówno Zosia, pracująca jako wychowawczyni w państwowym domu dziecka, kochająca swoich podopiecznych, jak i Adam - aktualnie pracujący w telewizji reporter, a także jego rodzice (szczególnie ojciec).
Tych dwoje poznaje się przypadkiem, kiedy Adam siedząc w pubie dostaje wiadomość o śmierci swojej ciotki, a potem już akcja idzie z kopyta.
Rodzina, założona w celu - no, nie biznesowym, ale z potrzeby rozwiązania problemów, a nie w wyniku wybuchu wielkich uczuć sprawdza się z czasem w wielu trudnych sytuacjach, choć wychowanie dzieci okazuje się być bardziej skomplikowane, niż się to bohaterom wydawało. Oczywiście jest też wątek uczuciowy, który bardzo ładnie zamyka powieść, ale to raczej miły i ciepły dodatek do reszty.
Myślę, że choć jest to literatura lekka, łatwa i przyjemna, to jednak daje czytelnikowi do myślenia i uświadamia pewne sprawy.

Najpiękniejszy prezent, jaki mogłam dostać na urodziny. Wspaniała książka. Bawi i wzrusza. Polecam.

Jak zwykle niezwykły humor słodko-gorzki. Opowieść o życiu. Prosta i z pasją;)