Książka jest jednym z ważniejszych głosów podsumowujących dociekania i spory prowadzone w światowej humanistyce w kwestii wzajamnych związków filozofii i teorii literatury kwestii, która w niezwykle silnym stopniu zaważyła na kształcie filozofii, literatury, a nawet ogólnej refleksji kulturowej ostatniego półwiecza. W kontekście krytyki myśli oświeceniowej w pełni wyartykułowanej przez Habermasa, Norris proponuje nowe definiowanie pojęć "nowoczesności", "ponowoczesności" i "dekonstrukcji", wskazuje na miejsce metafory w myśleniu naukowym, zajmuje się zagadnieniem granic różnych dyscyplin naukowych, statusem badań interdyscyplinarnych oraz miejscem filozofii na uniwersytecie. Autor zakreśla więc szeroki filozoficzny kontekst dla współczesnej teorii literatury.