Dech zimy

Jest to książka dla której nie wystarczy jedno popołudnie czy nawet dzień by ją przeczytać. Ja rozkładam ją sobie w czasie na kilka dni, gdyż grubość i mniejszy druk niemal tego wymagają. Mamy tu wielowątkowość wydarzeń, gdyż jeśli już kogoś poznajemy, to wraz z nim historię jego pojawienia się. Autor tłumaczy nam poczynania bohaterów i niekiedy zastanawia się nad ich postępowaniem, jakby w ogóle nie miał wpływu na toczącą się historię. Zresztą ona sama zaczyna się dość nagle, okraszona wieloma wydarzeniami, w które początkowo ciężko się wdrążyć. Jakby chciał pokrótce przedstawić nam zarys fabuły z którą przyjdzie nam się zmierzyć. Bohaterów poznajemy bardziej od strony ich przeżyć, a nie charakterystyki postaci. Bywają tu tacy, którzy wyróżniają się cechami przodującymi, lecz i tacy, którzy jakby byli niewidoczni. Nie da się nie zwrócić uwagi na bardzo dziwne imiona postaci, które czasem ciężko jest wymówić. Pozycja krótsza od innych tomów, lecz nie zmieniło się to, że nie ma tutaj konkretów, tylko jakiekolwiek wydarzenia zawsze uprzedzone są rozważaniami na ich temat. Mamy bardzo dużo porównań, dlatego bardzo dobrze można sobie całą scenerię wyobrazić i czyta się ją przyjemniej.
,, Nie mówić ani słowa, które nie jest prawdą. Nie tworzyć broni, której jeden człowiek mógłby użyć do zadania śmierci drugiemu. Nigdy nie używać Jedynej Mocy w charakterze broni, chyba że w obronie własnego życia, życia Strażnika albo innej siostry".

Jak sądzicie, kto musiał złoży...