Dama nie kłamie

Przyznam, że myślałam, że będzie lepiej. Szczególnie po pierwszych stronach. Pierwszych kilkudziesięciu, ale potem sens jakoś mi się rozmył w dialogach, które kręciły się wokół w sumie nie wiem czego. I sporej ilości słów, która niewiele ze sobą niosła. Treść pierwszej połowy książki można byłoby streścić w trzech linijkach i wcale nie byłoby to z wielką szkodą dla czytelnika. Przepychanki słowne, niewiarygodne wręcz słownictwo (pie...rz się, bydlak, obracanie kobiet w bibliotekach, ja pier...ę i inne pojawiające się w rozmowach w kobietami), brak ogólnie znanych z romansów norm zachowania czy w sumie dosyć szczegółowe rozważania bohatera o dniach płodności jego kochanki są na początku ciekawe i w sumie niespotykane, ale potem zaczęły mnie męczyć. Coraz bardziej otoczenie historyczne ginie i w sumie można by całość przenieść w coraz bardziej współczesne czasy, a dla zachowania odrobiny sensu i logiki automobil przerobić na prom kosmiczny.
Trzech mężczyzn w poszukiwaniu spokoju i wytchnienia od nader emocjonującego (dwóch z nich) trybu życia wynajmuje zamek we Włoszech. Trzy kobiety w poszukiwaniu spokoju, ucieczce od wierzycieli wynajmują zamek we Włoszech. Ten sam. Trzy na trzy.
Jeśli to początek cyklu, to podejrzewam, że kolejne części będą o kolejnych parach z trójek. Jeśli tak, to przyznam, że mało odkrywcze i ogólnie rozczarowujące.
Sceny seksu, bo są, nawet kilka, na myśl przywodziły mi Laurens, tylko w takim mocno bardziej odważnym wydaniu. W sumie jakby sp...