Czy umrę, nim się zbudzę?

Alex jest ofiarą wypadku, który wydarzył się w trakcie wspinaczki. Wszyscy uważają że nigdy nie obudzi się ze śpiączki, ale chłopak wbrew opinii, jest świadomy - słyszy i czuje. Świat Aleksa skurczył się do rozmiarów izolatki w której leży a informacje docierają tylko poprzez rozmowy toczone przy jego łóżku. Uwięziony we własnym ciele nie ma wpływu na nic i jest całkowicie zależny od innych.
Akcja nie jest porywająca, bo ograniczona do tego co dzieje się w głowie Alexa i do sporadycznych wizyt rodziny i przyjaciół. Jednak pomimo ograniczeń narzuconych fabułą, autorka nieźle radzi sobie w prowadzeniu tej historii. Pokazuje podejście do pacjenta przez personel szpitala, przez rodzinę i przyjaciół.
Pokazuje też ogromną siłę woli Aleksa rozdartego między chęcią śmierci i potrzebą życia.
Dość dobry debiut
Ocena 5/10

To co mnie przyciągnęło do tej akurat książki, to motyw człowieka w śpiączce. Na temat tego, czy ktoś taki czuje i odbiera wszelkie bodźce, czy istnieje zalewie minimalny przepływ odczuć albo, jak wolą niektórzy, do świadomości nie dociera nic, nie może być kategorycznym w opinii. W wypadku thrillera nie liczyłam na medyczne konkluzje do zagadnienia, a na profesjonalne podejście, co oznacza przemyślane wypowiedzi. A tu Autorkę nico poniosło. Chcąc stworzyć napięcie (bo to przez całą fabułę średnio się udawało) obdarza Alexa możliwością słyszenia i rozumienia wypowiadanych w jego obecności słów, jest też wrażliwy na bodźce dotykowe, dokładnie odbiera każdy zapach. Mało tego, u nieprzytomnego pojawiają się łzy, ale i tak uparcie twierdzi się, że badania nie wskazują na prawidłowe czynności mózgu. Za dużo programów popularnonaukowych oglądam, żeby móc przejść obojętnie obok fałszowania faktów. Drażnią mnie takie szczegóły. Sama nigdy nie podjęłabym się wzmianki o procesach medycznych, gdybym wcześniej nie zasięgnęła fachowej opinii w danej sprawie. Przez to cała sytuacja traci na autentyczności i to bardzo. W tym konkretnym przypadku fabuła rozbija się przecież o stan poszkodowanego.
Dostrzegam też brak emocji, napięcia przy opisywaniu walki kogoś świadomego, nie mogącego jednak w żaden sposób nawiązać kontaktu z otoczeniem. Są wahania bohatera, który na zamianę to podejmuje starania, to się poddaje i zastyga w swej bezradności. Ale, jak dla mnie, takie momenty są słabo...